tag:blogger.com,1999:blog-40739775021498625992024-02-20T11:51:30.038+01:00ΙστορικάΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-74520166111578772222010-12-03T21:19:00.013+00:002010-12-03T21:56:57.848+00:00Η Ματωμένη Κυριακή 3 Δεκέμβρη 1944<div style="text-align: justify;"> <span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Η πρόκληση</span></span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Κυριακή 3 του Δεκέμβρη 1944:</span><br /><br />Η αδούλωτη Αθήνα και πάλι σε αγωνιστικό συναγερμό: Σύσσωμος ο εργαζόμενος λαός, άντρες και γυναίκες, ντυμένοι στα γιορτινά, στην πρόσκληση του ΕΑΜ απαντούσαν με την αγωνιστική συμμετοχή τους στην παλλαϊκή εκδήλωση για την εξασφάλιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων τους, που κέρδισαν με σκληρούς αγώνες και ποτάμια δάκρυα και αίμα. Στους τόπους συγκέντρωσης κάποιοι ψιθυρίζουν στ’ αυτιά των απλών ανθρώπων πως η εκδήλωση απαγορεύτηκε από τον Παπανδρέου και είναι παράνομη. Μα κανένας δεν νιώθει τι σημαίνει αυτό, μήπως όταν όλα τα πλάκωνε η μαύρη σκλαβιά, οι αδούλωτοι σκλάβοι ζητούσαν την άδεια να αγωνισθούν για να καταλύσουν τη δουλεία; Τα χωνιά, τα συνθήματα, τα τραγούδια των επονιτών ηλεκτρίζουν τα πλήθη. Στις ηρωικές συνοικίες ακούεται το σύνθημα «Λαοκρατία και όχι νέα Κατοχή!». Ο Λαός βλέπει με τα μάτια της καρδιάς του από που ερχόταν ο κίνδυνος.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Ποτάμια τα πλήθη, με σημαίες και λάβαρα, με πλακάτ και βροχή τα φέιγ-βολάν και οι προκηρύξεις, κινούνταν προς το κέντρο της Αθήνας. Αστυφύλακες – οι άγγελοι αυτοί φύλακες χτες της γερμανοφασιστικής «νέας τάξης πραγμάτων» και σήμερα ελπιδοφόρα όργανά της «νέας αγγλικής κατοχής» – σε μικρές ομάδες, έχουν πιάσει όλες τις γωνίες των δρόμων που οδηγούν στην πλατεία Συντάγματος. Στην Αστυνομική Διεύθυνση έχει συγκεντρωθεί η κύρια δύναμη που προοριζόταν για την πρόκληση. Ένα τμήμα της είχε οχυρωθεί πίσω από ένα πέτρινο ντουβαράκι στο αντικρινό πεζοδρόμιο, που δέσποζε πάνω από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Η ενέδρα είχε στηθεί!</div><p></p><div style="text-align: justify;">Ώρα 10 και 45 λεπτά. Πλημμύρισε η πλατεία και όλοι οι γύρω δρόμοι. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη έχουν συγκεντρωθεί λαϊκές Επιτροπές, διοικήσεις Σωματείων και στελέχη του κινήματος. Είχε προγραμματιστεί ν’ αρχίσει η εκδήλωση με κατάθεση στεφάνων στη μνήμη εκείνων που θυσίασαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία.</div><p></p><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiolq9aWZH_x75fXoEG8oLoeN6eArvTspafIAfbfRs2lawEayZoMXYPtcVlz5loFkUfiGIH9-b3OpIKGNnN16OodoakKDj0t8oNN8F6LUeGhslAFfkB-Mj4X51EFEx3AgJKWte8UkDp3No/s1600/dekemvriana2.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 262px; height: 280px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiolq9aWZH_x75fXoEG8oLoeN6eArvTspafIAfbfRs2lawEayZoMXYPtcVlz5loFkUfiGIH9-b3OpIKGNnN16OodoakKDj0t8oNN8F6LUeGhslAFfkB-Mj4X51EFEx3AgJKWte8UkDp3No/s320/dekemvriana2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546577306229061714" border="0" /></a>Ξαφνικά από τα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνση ρίχνονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ακολούθησαν ριπές πολυβόλων και αυτομάτων όπλων. Δεκαπέντε περίπου νεκροί και τραυματίες πέφτουν πάνω στο μαρμαρόστρωτο χώρο του μνημείου. <span style="font-style: italic;">«Οι πυροβολισμοί</span> – έγραψε αργότερα ο Β. Μπαρτζιώτας – <span style="font-style: italic;">σκόρπισαν (όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις), τη σύγχυση στους διαδηλωτές, που αποσύρθηκαν και, για μιά στιγμή, η Πλατεία Συντάγματος άδειασε. Έμειναν μόνο τα πτώματα των σκοτωμένων και οι βαριά τραυματίες. Εκείνη τη στιγμή</span> – συνεχίζει την αφήγηση των δραματικών γεγονότων ο Β. Μπαρτζιώτας – <span style="font-style: italic;">βρισκόμασταν μαζί με τον σ. Καλοδίκη (μέλος της Ε.Π. της Κ.Ο.Α. και της ΚΕ του ΚΚΕ, που σκοτώθηκε από τους μοναρχοφασίστες στη Λάρισα) μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την Πλατεία Συντάγματος, γύρω από τη Μητρόπολη της Αθήνας. Έπειτα απ’ τη δολοφονική αυτή επίθεση πήραμε δυό σοβαρά μέτρα: Ειδοποιήσαμε το Α΄ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας να ‘ναι σε επιφυλακή, έτοιμο για δράση, και ρίξαμε στη διαδήλωση νέες δυνάμεις, 200.000 εργάτες, που ‘χαμε συγκεντρωμένους στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι»</span> (1).</div><p></p><div style="text-align: justify;">Στο μεταξύ ο λαός συνήλθε από τον αιφνιδιασμό. Ορμητικά η λαοθάλασσα ξαναπλημμύρισε την Πλατεία. Νέες φάλαγγες, όπως και στην περίοδο της κατοχής, κατέφθαναν στο Σύνταγμα. Νέοι πυροβολισμοί, ομαδικότεροι και πυκνότεροι, ρίχνουν πάνω στην άσφαλτο και άλλους νεκρούς και τραυματίες. Το πλήθος ξαπλώθηκε κάτων και δεν έφυγε. Έπρεπε να μαζέψει τους νεκρούς και τραυματίες της άτιμης και απρόκλητης δολοφονικής επίθεσης.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Η επιμονή και το πείσμα του λαού πανικόβαλε τους δολοφόνους. Άφησαν τις θέσεις τους και μαζεύτηκαν στο μέγαρο της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Οι περισσότεροι καλύφτηκαν πίσω από τον ψηλό σιδερένιο φράχτη του μεγάρου. Ο λαός ήταν πια κυρίαρχος στην Πλατεία. Ο Μακνήλ που παρακολούθησε τα γεγονότα, περιγράφει τη συνέχεια στο βιβλίο του:</div><p></p><div style="text-align: justify;">«<span style="font-style: italic;">... Γύρω από το σημείο της ασφάλτου, όπου είχαν σφαγιασθεί οι σύντροφοί τους, σχηματίστηκαν μικροί όγκοι από λουλούδια και κλαδιά, ενώ εκατοντάδες από τους διαδηλωτές έσκυβαν να βουτήξουν το μαντήλι τους στο νωπό αίμα, που λίμναζε στο κατάστρωμα του δρόμου. Και τα μαντήλια αυτά γίνονταν σημαίες που τις περνούσαν μέσα από τα πλήθη, ενώ όσοι τα κρατούσαν καλούσαν όλους τους γύρω τους να αγγίξουν το ματωβαμένο πανί και να ορκιστούν εκδίκηση εναντίον εκείνων που προκάλεσαν τη σφαγή...» Και παρακάτω: «Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που γνώρισε ποτές η Αθήνα...», «... νέες κοπέλες ηλικίας μόλις δεκατεσσάρων ετών, παρήλαυναν έχοντας τις άκρες από τις φούστες τους βουτηγμένες μέσα στο αίμα που λίμναζε στο δρόμο...» (2)</span></div><p></p><div style="text-align: justify;">Η οργή του λαού είχε κορυφωθεί. Η Πλατεία Συντάγματος και οι γύρω της δρόμοι είχαν πλημμυρίσει από έναν λαό που ζητούσε εκδίκηση. Στα κυρίαρχα συνθήματα «θάνατος στους δολοφόνους!» και «Λαοκρατία και όχι άλλη κατοχή!», «Συναγωνιστές στα όπλα!», «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα!». Οι προβοκάτορες είχαν εξαφανιστεί. Οι Άγγλοι, που ήσαν συγκεντρωμένοι στα ξενοδοχεία της Πλατείας, μαζί με όλη την «αφρόκρεμα» της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και τους πολιτικούς και στρατιωτικούς εκπροσώπους της, βλέποντας τη λαοθάλασσα να μένει στην περιοχή του κέντρου της πόλης και να φουσκώνει με νέες εξαγριωμένες μάζες, φέρνουν στην Πλατεία Συντάγματος καινούργιες βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις με τανκς και θωρακισμένα αυτοκίνητα. Το μίσος του λαού, που ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τους αποικιοκράτες, κορυφώθηκε. </div><p></p><div style="text-align: justify;">Η δολοφονική επίθεση στην Πλατεία Συντάγματος, που ξάπλωσε πάνω στην άσφαλτο 21 νεκρούς και πάνω από 140 τραυματίες, άοπλους διαδηλωτές, δεν έπρεπε να μείνει ατιμώρητη. Με πίστη στην ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, ο λαός περίμενε οδηγίες. Μάζεψε τους νεκρούς, έδωσε τις απαραίτητες πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, που τους μετέφερε στα πλησιέστερα νοσοκομεία, και περίμενε.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Τις πρώτες απογευματινές ώρες, ο Γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ προσπάθησε να καθησυχάσει τα πλήθη. Ζήτησε ψυχραιμία και πίστη στο ΕΑΜ και τον δίκαιο αγώνα του λαού. Τους ανακοίνωσε την απόφαση της ΚΕ του ΕΑΜ για παλλαϊκή κηδεία των θυμάτων και τους κάλεσε να αποχωρήσουν με τάξη και πειθαρχία στις γειτονιές τους.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Αμέσως, γρήγορα και πειθαρχημένα, η λαοθάλασσα άδειασε την Πλατεία Συντάγματος. Το θέαμα της αποχώρησης ήταν εκπληκτικό και προκάλεσε τρόμο στους ντόπιους αντεπαναστάτες και τους ξένους υποκινητές του εμφυλίου πολέμου, περισσότερο απ’ ό,τι δοκίμασαν όταν ξέσπασε η οργή του λαού. Ένας εξαγριωμένος λαός, που σε ένα μόνο νεύμα της ηγεσίας του πειθαρχεί, δεν είναι δούλος, αλλά συνειδητός αγωνιστής, που έχει συναίσθηση πως η δύναμη του βρίσκεται στην ενότητα και την ενιαία και συντονισμένη δράση του.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Πολλές λαχτάρες μέσα σε λίγες ώρες δοκίμασαν οι υποκινητές του εμφυλίου πολέμου.</div><p></p><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ξεσπάει η λαϊκή οργή</span></span><p></p><div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4NhorN-6mybNNJK1vymPH0k8VyLh-Kpx4cmp5HusziU6m6I-jlxul0XTmTgapHv6r0cZEhnwe3VRVzy0DaM6M06OL3swlw_ZMBVd7D4oTAl9ggcy2a2XwaqNanB_vfUbYtg7MKH6edWE/s1600/dekemvriana+1944++SYNTAGMA+c.jpg"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 300px; height: 290px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4NhorN-6mybNNJK1vymPH0k8VyLh-Kpx4cmp5HusziU6m6I-jlxul0XTmTgapHv6r0cZEhnwe3VRVzy0DaM6M06OL3swlw_ZMBVd7D4oTAl9ggcy2a2XwaqNanB_vfUbYtg7MKH6edWE/s320/dekemvriana+1944++SYNTAGMA+c.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546578202120877618" border="0" /></a>Πειθαρχημένα ο λαός γύριζε στα σπίτια του. Μα ο εχθρός είχε τα σχέδιά του και τα όργανά του είχαν εντολές να συνεχίσουν τις προκλήσεις. Σε πολλές γειτονιές, οι αστυνομικοί και οι συμμορίτες τη «Χ» και του ΕΔΕΣ προκάλεσαν επεισόδια, που γρήγορα πήραν διαστάσεις. Ο αγαναχτησμένος λαός πέρασε τότε στην αντεπίθεση. Διέλυσε τις συμμορίες, χτύπησε μερικά αστυνομικά τμήματα. Οι αστυφύλακες κατατρομαγμένοι εγκατέλειψαν πολλά τμήματα και έφυγαν για την Αστυνομική Διεύθυνση, που τώρα πια είχε ισχυρή μηχανοκίνητη βρετανική φρουρά. Τη στιγμή εκείνη, όλες σχεδόν οι συνοικίες της πρωτεύουσας είχαν καθαριστεί από τις εστίες των αντεπαναστατών.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Έτσι άρχισε ο «Μεγάλος Δεκέμβρης». Οι λαϊκές μάζες, μαζί με τις πολιτικές τους οργανώσεις, απάντησαν με πρωτοβουλία τους στις δολοφονικές προκλήσεις των προβοκατόρων, αφού άδικα περίμεναν τις εντολές της κεντρικής ηγεσίας του κινήματος. Αυτή είχε χάσει τον προσανατολισμό της. Οι προθέσεις της, όταν κάλεσε το λαό να δραστηριοποιηθεί, ήταν σταθερά καθορισμένες: Να εκδηλωθεί η θέληση του Λαού για το σχηματισμό Κυβέρνησης που θα εξασφαλίσει πραγματική Δημοκρατία. Οι προβλέψεις της ήταν πως θα γινόταν η συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος ομαλά, χωρίς περιπλοκές και αιματηρά επεισόδια. Θεωρούσε πιθανές κάποιες προκλήσεις από μέρους μικρών, σκόρπιων εστιών της αντίδρασης, που όμως θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν ψύχραιμα και χωρίς να γίνει χρήση όπλων. γι’ αυτό είχε δώσει αυστηρή εντολή να είναι όλοι άοπλοι, ακόμα και οι ομάδες του ΕΛΑΣ, που θα περιφρουρούσαν την εκδήλωση.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Είναι πολύ χαρακτηριστική, αλλά και αποστομωτική για τους διαστρεβλωτές και πλαστογράφους των γεγονότων και των επίσημων ντοκουμέντων, η απόφαση της ΚΕ του ΕΑΜ, που πάρθηκε ομόφωνα, στις 1 του Δεκέμβρη. Θέμα της συνεδρίασης ήταν η αντιμετώπιση της κατάστασης όπως διαμορφωνόταν μετά τη διάσπαση της κυβερνητικής ενότητας. Αφού διαπίστωνε ότι μοναδική διέξοδος από την κυβερνητική κρίση μπορεί και πρέπει να είναι πολιτική, με τη συγκρότηση μιάς νέας κυβέρνησης, πραγματικά εθνικής και δημοκρατικής ενότητας, με επικεφαλής έναν από τους ηγέτες των παραδοσιακών παλαιοδημοκρατικών κομμάτων, έκανε την παρακάτω έκκληση: <span style="font-style: italic;">«Όλοι οι δημοκράτες, όλοι όσοι πονούν για την ησυχία και την προκοπή του τόπου, ας ενωθούν με το λαό, για να ματαιώσουν τα σκοτεινά σχέδια της αντίδρασης... Το ΕΑΜ, όπως μέσα στα σκοτάδια της σκλαβιάς, έτσι και τώρα που πυκνώνει ο μαναρχοφασισμός τα σύγνεφα για τη θύελλα του αλληλοσπαραγμού, δείχνει με την απόφαση του το σωστό, το μοναδικό δρόμο της ομαλότητας. Να διαλυθούν όλα τα εθελοντικά σώματα. Κάθε άλλη αξίωση για μονόπλευρη διάλυση, για διατήρηση της Ορεινής Ταξιαρχίας τη στιγμή που διαλύεται ο ΕΛΑΣ, αποτελεί πρόκληση, αποτελεί ανοιχτή συνωμοσία κατά των ελευθεριών του Λαού. Όλες οι προφάσεις, όλες οι δικαιολογίες είναι ψεύτικες» (3).</span></div><p></p><div style="text-align: justify;">Η ηγεσία του λαϊκού κινήματος δεν ήθελε την ένοπλη σύγκρουση και είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της να την αποφύγει. Ακόμα και μετά την ιταμή πρόκληση του Σκόμπυ, την υποτέλεια στα αγγλικά κελεύσματα του Παπανδρέου και την παραίτηση των υπουργών, όταν πια είχε γίνει φανερό πως ο δρόμος του ειρηνικού περάσματος είχε κλείσει και διαγραφόταν το φάσμα του εμφυλίου πολέμου, συνέχιζε την τακτική των μαζικών πιέσεων για ομαλή έξοδο από την κρίση. Την 1η του Δεκέμβρη σε άρθρο στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» τονιζόταν:</div><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">«... Ξέρουμε ποιοι τον θέλουν (τον εμφύλιο πόλεμο) στην Ελλάδα, ξέρουμε ποιοι τον θέλουν σ’ όλον τον κόσμο. Το κόμμα μας δεν πρόκειται ν’ αναλάβει την ευθύνη για το εξαπόλυμά του... Θα την έχουν εκείνοι που στην κρισιμότερη στιγμή της Ελλάδας και του κόσμου παραβιάζουν τη συμφωνία του Έθνους και των συμμάχων μας για τη συντριβή του φασισμού και τη δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας»</span> (4).</div><p></p><div style="text-align: justify;">Δεν είναι, όμως, αρκετή η καλή πρόθεση και η θέληση της μιας μόνο πλευράς. Η άλλη πλευρά, αη αντιλαϊκή, ακριβώς το αντίθετο επιθυμούσε και συστηματικά προκαλούσε. Η ομαλότητα και η τάξη είχαν γίνει ο βραχνάς της. Δεν υπήρχε καμιά, μα απόλυτα καμιά πιθανότητα να επιβιώσει το πολιτικό και κοινωνικό σύστημά της, αν ομαλά φτάνανε τα πράγματα μέχρι τη γνήσια εκλογική αναμέτρηση. Μόνη λύση θεωρούσαν την ένοπλη επέμβαση. Αυτή τη λύση σχεδίαζαν και προωθούσαν συστηματικά και επίμονα από τα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής, για να ξαναπάρουν την Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία τους. υπολόγιζαν ότι στην πρόκληση της Πλατείας Συντάγματος το ΕΑΜ θα έχανε την ψυχραιμία του και θα απαντούσε με τα ίδια μέσα. Έτσι απροετοίμαστο καθώς ήταν, εύκολα θα το συντρίβανε.</div><p></p><div style="text-align: justify;">Ο Μ.Γουντχάουζ-Κρις, που σαν αρχηγός της ΒΣΑ στα ελληνικά βουνά στάθηκε ο κύριος εκτελεστής του αγγλικού σχεδίου, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την δολοφονική επίθεση ενάντια στον άμαχο λαό της Αθήνας, διαστρεβλώνει συνειδητά τον χαρακτήρα και τους σκοπούς της παλλαϊκής συγκέντρωσης στην Πλατεία Συντάγματος. Ισχυρίζεται ότι:</div><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">«Εκείνο το πρωί της Κυριακής, 3 Δεκεμβρίου, η επανάσταση είχε ξεσπάσει. Όταν τα πλήθη των διαδηλωτών βρέθηκαν αντιμέτωπα με την αστυνομία, στην πλατεία Συντάγματος, πολλοί αστυνομικοί πυροβόλησαν κατευθείαν πάνω τους, πράγμα που χωρίς αμφιβολία, ήταν ο σκοπός για τον οποίο τα είχε συγκεντρώσει εκεί το ΚΚΕ. Σύμφωνα με μερικές αφηγήσεις, το πλήθος ανταπέδωσε τα πυρά. Σύμφωνα με άλλες, πυροβόλησε πρώτο και είχε ήδη ρίξει χειροβομβίδες στα παράθυρα πολιτικών αντιπάλων, πριν φθάσει στην πλατεία Συντάγματος... Ο Παπανδρέου σε ραδιοφωνική ομιλία εκείνη τη νύχτα, επέρριψε την ευθύνη στους κομμουνιστές. Είχε δίκιο, αλλά η αστυνομία του είχε διευκολύνει το ΚΚΕ, στα μάτια του μεγαλύτεροι μέρους του Τύπου και του κόσμου ολόκληρου, να τον φέρει σε μειονεκτική θέση με τη σειρά του. Όπως είπε κάποιος ανώτατος αστυνομικός στην Αθήνα, «ήταν χειρότερο από έγκλημα, ήταν ανοησία». Ο συνταγματάρχης Γρίβας έριξε την Χ στη μάχη, χαρίζοντας έτσι ένα ακόμα χαρτί στο ΚΚΕ...» (5)</span></div><p></p><div style="text-align: justify;">Μετά τον πόλεμο δημοσιεύτηκαν πολλά επίσημα έγγραφα των Συμμάχων και των αντιπάλων τους, και πολλές εργασίες πολιτικών και ιστορικών, σχετικά με την αγγλική πολιτική στη διάρκεια του πολέμου και ειδικότερα τις επεμβάσεις της στην Ελλάδα, που δε μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίζεται πως το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, άρχισε την επανάστασή του με την ειρηνική συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος. Θέλοντας, όμως, οι αντιδραστικοί να διατηρήσουν το μύθο ότι οι κομμουνιστές προκάλεσαν την ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη, άλλαξα τακτική. Ο Κούσουλας, π.χ. στο βιβλίο του, στη σελίδα 207, έγραψε πως:</div><p style="font-style: italic; text-align: justify;">«Αν τα συγκεκριμένα αυτά επεισόδια δεν είχαν γίνει, άλλα γεγονότα θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει για τον ίδιο σκοπό. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι πέντε μέρες νωρίτερα η κομμουνιστική ηγεσία είχε αποφασίσει να ρίξει τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο».</p><div style="text-align: justify;">Η εξήγηση αυτή πάει σα γάντι στους υπεύθυνους Άγγλους ηγέτες, και ο Μακμίλλαν δε χάνει την ευκαιρία να την αξιοποιήσει:<span style="font-style: italic;">«Η κομμουνιστική εξέγερση – έγραψε – δεν προκλήθηκε από μια ατυχή σύγκρουση, κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής διαδήλωσης. Ήταν αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης αποφάσεως, που είχαν λάβει οι Κομμουνιστές ηγέτες... τουλάχιστον πέντε μέρες ενωρίτερα».</span><p></p><div style="text-align: justify;">Τα στοιχεία, όμως, που προσφέρονται σήμερα στους ιστορικούς επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Η αλήθεια μπορεί να διατυπωθεί έτσι: <span style="font-style: italic;">«Και να μην είχαν συμβεί τα γεγονότα της 3ης του Δεκέμβρη, άλλα γεγονότα θα κατασκευάζονταν, για να υπάρξει αφορμή έναρξης της εφαρμογής του σχεδίου «Μάννα» που με τόση επιμέλεια είχαν προετοιμάσει οι Άγγλοι και με τόση επιμονή και συστηματικότητα προωθούσαν»</span>. Για τους Άγγλους, η ένοπλη επέμβαση ήταν αναγκαία και αναπόφευκτη. Μόνο αν σωστά είχε αντιληφθεί η καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ αυτό το πρόβλημα, αν έγκαιρα έπαιρνε όλα τα αναγκαία πολιτικά και στρατιωτικά μέτρα και ενεργούσε προσεκτικά, με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα, θα μπορούσαν να ματαιωθούν τα σχέδια των Άγγλων. Και, αν αυτό δε γινόταν δυνατό, έπρεπε να δοθεί η μάχη εκεί που θα διάλεγε το λαϊκό κίνημα και τη στιγμή που αυτό θα καθόριζε.</div><p></p><p style="text-align: justify; font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size:130%;"><br /></span></p><p style="text-align: justify; font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size:130%;">Μαρτυρίες και διαπιστώσεις των ξένων δημοσιογράφων</span></p>Σε προηγούμενο κεφάλαιο αναφέραμε τη διαπίστωση του πεπειραμένου δημοσιογράφου Μ. Φόντορ, που δημοσιεύτηκε σεις 17 Φλεβάρη 1945 στη «New York Post»: «Μέσα σε 25 χρόνια έχω δει σχεδόν όλες τις επαναστάσεις της Ευρώπης. Αυτή εδώ ήταν η πιο ήρεμη και πολιτισμένη επανάσταση που έχω δει ποτέ, μέχρι τη στιγμή που η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί και οι Άγγλοι επενέβησαν» (6).<p></p>Αυτόπτης μάρτυρας, ο τότε Άγγλος αξιωματικός Μπίφορντ Τζόουνς, που περιέγραψε όσα είδε και άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά, διαψεύδει τον Παπανδρέου:<p></p><span style="font-style: italic;">«...παρατηρούσα τους διαδηλωτές να καταφθάνουν στην πλατειά κρατώντας τα πλακάτ τους και σημαίες αγγλικές, αμερικάνικες, ρώσικες και ελληνικές. Καθώς η πορεία σχηματίζεται τα μεγάφωνα συνεχώς μετάδιναν τα συνθήματα τους. «Κάτω ο Παπανδρέου» φώναζαν εν χορώ. «Κάτω η επέμβαση», «Να δικαστούν οι δοσίλογοι!»,,, Στάθηκα έξω από το καφενείο του Γιαννάκη, το οποίο βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου που στεγάζει τη διοίκηση της αστυνομίας... Με κατάπληξη διαπίστωσα ότι οι αξιωματικοί κρατούσαν όλα, έτοιμοι να πυροβολήσουν... Η πορεία πλησίαζε: άντρες, γυναίκες και παιδιά, βάδιζαν σε γραμμές ανά οκτώ ως δέκα... Η διαδήλωση δεν έδειχνε τίποτε το απειλητικό... Την προσοχή μου τράβηξε πάλι στο μπαλκόνι μιά επιτακτική φωνή που έμοιαζε σα διαταγή πυροβολισμού...» «Αυτό που συνέβη εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο απίστευτο που, προς στιγμή, νόμισα πως παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία... Οι αστυνομικοί άδειασαν τις σφαίρες των όπλων τους πάνω στους διαδηλωτές... Άνδρες, γυναίκες και παιδιά... έπεσαν στο έδαφος, αίμα ξεπηδούσε από τα κεφάλια τους και τα σώματά τους, βάφοντας το δρόμο και τις σημαίες που κρατούσαν... Οι πυροβολισμοί εξακολούθησαν να πέφτουν, αντηχώντας ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, και μεταξύ των ομοβροντιών ακούγονταν ξεφωνητά τρόμου και κλάματα πόνου καθώς το πανικοβλημένο πλήθος έπεφτε πάνω στα ματωμένα κορμιά. Οι αστυνομικοί έμοιαζαν πια να φοβούνται να σταματήσουν τους πυροβολισμούς και το θέαμα πρόσβαλε το αίσθημα τις ευπρέπειας κάθε Άγγλου που έτυχε να το παρακολουθεί...</span><p></p><span style="font-style: italic;">«Όσοι από τους θεατές βρισκόμαστε στη γραμμή του πυρός περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή το ΕΑΜ να απαντήσει με όπλα. Πάνω στη σκεπή των κεντρικών γραφείων του ΚΚΕ, που βρίσκονταν στην πλατεία, υπήρχαν πολυβόλα, τα οποία μπορούσαν να γαζώσουν ολόκληρη τη γειτονιά με καταιγιστικό πυρ. Το ΕΑΜ όμως περιορίστηκε σε βρισιές και απειλές. Δε νομίζω πως υπήρχαν οπλισμένοι διαδηλωτές. Η οργή του πλήθους ήταν τέτοια ώστε εάν ήσαν οπλισμένοι θα είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος εκείνη τη στιγμή» (7).</span><p></p>Συνταρακτικές ήταν οι εντυπώσεις των ξένων δημοσιογράφων, που την ίδια μέρα μεταδόθηκαν σ’ όλο τον κόσμο.<p></p>Ο ανταποκριτής της πολύ συντηρητικής εφημερίδας «Τάιμς» του Λονδίνου, πληροφορούσε τους αναγνώστες του ότι: <span style="font-style: italic;">«...η αστυνομία της Αθήνας άνοιξε πυρ ενάντια στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Συντάγματος. Το πλήθος ξαπλώθηκε καταγής. Η αστυνομία όμως συνέχισε να πυροβολεί. Όταν οι πυροβολισμοί σταμάτησαν, το πλήθος σηκώθηκε και η αστυνομία ξανάρχισε να πυροβολεί... Η παρουσία των βρετανικών τμημάτων είχε σα μόνο αποτέλεσμα να συνδέσει τη Μεγάλη Βρετανία σε μιά δράση που όλος ο κόσμος τη στιγματίζει σα φασιστική» (8)</span><br /><br />«<span style="font-style: italic;">Η Αστυνομία </span>– έγραψε ο ανταποκριτής μιας αμερικάνικης εφημερίδας Πούλος – <span style="font-style: italic;">χτύπησε από τα ανάκτορα... Επειδή δεν πίστευα και δεν μπορούσα να διανοηθώ πως μιά αστυνομία μπορεί να χτυπάει με τέτοια ψυχραιμία τον άοπλο λαό, ήθελα να πιστεύω πως ήταν άσφαιρα τα πυρά... 30 βήματα από τη θέση που στεκόμαστε είδα ένα κεφάλι να σηκώνεται και να φωνάζει σβησμένα «βοήθεια». Το αίμα έτρεχε από το στόμα του. Χειροβομβίδες έσκαζαν κοντά μας... Όταν σταμάτησε το τουφεκίδι είδα πόσο αληθινές ήταν οι σφαίρες... Η αχαλίνωτη δεξιά βλέποντας την αδυναμία της και την τεράστια δύναμη της Αριστεράς, στηρίχτηκε στις βρετανικές λόγχες και ζήτησε κατοχή» (9)<br /><br /></span>Κανένας από τους ξένους δημοσιογράφους, εκείνους που βρίσκονταν τότε στην Αθήνα και που παρακολούθησαν τα δραματικά γεγονότα της ματωμένης Κυριακής, δεν αμφέβαλε πως η αντίδραση, με όργανο πρόκλησης την επίσημη κρατική δύναμή της, την αστυνομία, <span style=""> </span>χτύπησε δολοφονικά τον άοπλο λαό, που ειρηνικά διαδήλωνε την επιθυμία του να διατηρηθεί η ομαλότητα στη χώρα. Έμειναν κυριολεκτικά άναυδοι από τη βαρβαρότητα των αστυνομικών ακόμα και οι πιο διορατικοί και έμπειροι δημοσιογράφοι, που «προφητικά» είχαν προβλέψει πως οι αντιδραστικοί και οι δοσίλογοι ήθελαν να προκαλέσουν εμφύλια σύγκρουση, για να δώσουν τη δυνατότητα στους Άγγλους να επέμβουν δυναμικά.<p></p><span style="font-style: italic;">«Δέκα μέρες πριν αρχίσουν οι πυροβολισμοί στην Αθήνα</span> – γράφει στο βιβλίο του ο Λ. Σταυριανός – <span style="font-style: italic;">ο Κωνσταντίνος Πούλος, τηλεγράφησε την ακόλουθη προφητική προειδοποίηση: Ακριβώς όπως οι φασίστες της Ισπανίας το 1936, οι Έλληνες φασίστες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημία και δυνατόν να αρχίσουν ένα ήσσονα εμφύλιο πόλεμο. Χωρίς ξένη βοήθεια, όμως, δεν έχουν καμιά πιθανότητα να κερδίσουν. Δεν έχουν πια βοήθεια από τους Γερμανούς και Ιταλού, αλλά επιμένουν να πιστεύουν πως χρησιμοποιώντας παραπλανητικές μεθόδους, θα πάρουν ενθάρρυνση και βοήθεια από την Αγγλια και πιθανώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες».</span><br /><br />Και άλλος, <span style=""> </span>ο γνωστός αμερικανός δημοσιογράφος Λήλαν Στόου, σε ανταπόκρισή του, που μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό της Νέας Υόρκης, πληροφορούσε τους ακροατές ότι: <span style="font-style: italic;">«Πριν εβδομάδες, ο αμερικανός ανταποκριτής Μ.Φ Φόντορ του «Ήλιου του</span><span style="font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">Σικάγου», ο πιο πεπειραμένος από τους ανταποκριτές που βρίσκονταν στην Αθήνα, δυό φορές επιχείρησε να προειδοποιήσει την κοινή γνώμη. Οι δεξιοί, έλεγε, θα προκαλέσουν ένοπλη σύγκρουση που θα επιτρέψει στον Σκόμπυ να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Όμως και τις δυό φορές, οι Βρεταννοί λογοκριτές εμπόδισαν τον Φόντορ να στείλει τις ειδήσεις αυτές. Η σύγκρουση ήρθε πραγματικά και ήρθε από την αστυνομία της δεξιάς».<br /><br /></span>Η ηγεσία του λαού ξαφνιάστηκε από τη δολοφονική επίθεση, αλλά δεν παρασύρθηκε και απέφυγε την παγίδα. Ο λαός έδειξε αφάνταστη πειθαρχία, που, όπως γράψαμε, ήταν τρομερότερη από κάθε ξέσπασμα. Το λαϊκό κίνημα, το πρωί της Κυριακής, 3 του Δεκέμβρη, κέρδισε μιά τεράστια πολιτική και ηθική νίκη. Αντίθετα, η αντίδραση και οι Άγγλοι που την προστάτευαν, έχασαν μιά μάχη, που θα μπορούσε να σταθεί μοιραία αν η καθοδήγηση του κινήματος ήταν απαλλαγμένη από αυταπάτες και εκμεταλλευόταν την τεράστια βοήθεια που της έδιναν οι ξένοι ανταποκριτές, που παρακολούθησαν τα γεγονότα. Αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο είδε ο Λήπερ. Μετά τον πόλεμο θα γράψει στο βιβλίο του:<p></p><span style="font-style: italic;">«... Οι πυροβολισμοί στην Πλατεία Συντάγματος έλαβαν χώρα μπροστά στα μάτια πολλών ξένων ανταποκριτών, που έμεναν στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία». Απένταντι από το ξενοδοχείο ήταν τα κεντρικά γραφεία της Αστυνομίας και ακριβώς σ’ αυτή τη γωνιά έγιναν οι ταραχές. Ήτο μιά θαυμάσια ευκαιρία για τους ανταποκριτές να δώσουν μιά γρήγορη ανταπόκριση. Είχαν τις γραφομηχανές τους έτοιμες. Σε λίγες ώρες ο κόσμος είχε την εντύπωση ότι η φασιστική ή σχεδόν φασιστική αστυνομία της Αθήνας είχε πυροβολήσει εναντίον του αόπλου πλήθους. Αυτές οι γραφομηχανές έδωσαν στο ΕΑΜ μιά μεγάλη νίκη εκείνη τη μέρα».</span><p></p>Ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Βρεττανίας κατάλαβε πως η κυβέρνησή του θα περνούσε στιγμές δοκιμασίας μέσα στην Αγγλία, αλλά και πιθανότατα θα είχε να αντιμετωπίσει και συμμαχικές επικρίσεις. Ήταν απόλυτα αναγκαία μιά διαστρέβλωση των γεγονότων και, για να είναι πιστευτή, θα έπρεπε να γίνει από τους ίδιους τους Έλληνες: συγκεκριμένα, από τα υπολείμματα της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός, κατατρομαγμένος από τις εξελίξεις της ημέρας, είχε χάσει το ηθικό του και κάθε κύρος στην Ελλάδα. Ακόμα και ο ίδιος ο Λήπερ είχε πειστεί πως δε μπορούσε πια να παραμείνει επικεφαλής της κυβέρνησης και είχε αρχίσει να προσανατολίζεται για μιά αλλαγή. Αλλά η κατάσταση απαιτούσε άμεση δράση. Ο Παπανδρέου, στην κατάσταση που βρισκόταν, δεν είχε καμιά δύναμη αντίστασης στην αγγλική πίεση. Ήταν υποχρεωμένος να κάνει μιά δήλωση πως το ΕΑΜ άρχισε την ένοπλη εξέγερση.<p></p>Το βράδι, στις 3 του Δεκέμβρη, ο Παπανδρέου δήλωνε από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας: <span style="font-style: italic;">«Σήμερα η συνείδησή μας είναι καθαρή. Όλη η ευθύνη ενώπιον της ιστορίας και του έθνους ανήκει στους ηγέτες της άκρας αριστεράς». Και εξηγούσε: «...Οι ομάδες των διαδηλωτών ήταν εξοπλισμένες, πυροβόλησαν τα όργανα της τάξεως και αυτά αμυνόμενα αντιπυροβόλησαν και σημειώθηκαν θύματα».</span><br /><br />Τις δηλώσεις του Παπανδρέου κανένας δεν τις πήρε στα σοβαρά. Ακόμα και αυτός ο Τσώρτσιλ, που βολευόταν με την αντιστροφή των ευθυνών, δεν τόλμησε να τις χρησιμοποιήσει, όταν δεχόταν άγριες επιθέσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων. Και στα απομνημονεύματά του χρησιμοποίησε την άχρωμη λέξη «κτυπήθηκαν». Συγκεκριμένα έγραψε: <span style="font-style: italic;">«Την Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου, οι οπαδοί των κομμουνιστών κατέβηκαν σε διαδήλωση, η οποία είχε απαγορευθεί, κτυπήθηκαν με την αστυνομία και έτσι άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος»</span>.<br /><br />Επιστρατεύθηκαν και τα υπολείμματα που παρίσταναν την «ελληνική κυβέρνηση», για να δώσουν ένα κακόβουλο εφεύρημα. Επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση βεβαίωνε ότι: <span style="font-style: italic;">«Επίθεση κατά της οικίας του κ. Πρωθυπουργού. Κατά το προχθεσινόν συλλαλητήριον το οργανωθέν υπό του ΚΚΕ, διαδηλωταί έρριψαν χειροβομβίδα και πυροβολισμούς κατά της οικίας του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, επί της οδού Κηφισίας». </span>Το βρωμερό αυτό εφεύρημα το χρησιμοποίησε ο «αντιστασιακός» Π. Κανελλόπουλος και μάλιστα με τη σφραγίδα του «αυτόπτη μάρτυρα». <p></p>Ο Σόλων Γρηγοριάδης, σχολιάζοντας την παραπάνω ανακοίνωση έγραψε: «<span style="font-style: italic;">Υπάρχουν όμως δυό αυτόπτες μάρτυρες: Ο Αμερικανός πρεσβευτής κ. Μακ Βη και ο βοηθός στρατιωτικός ακόλουθος της αμερικανικής πρεσβείας λοχαγός Μακνήλ, οι οποίοι βεβαιώνουν, ότι δεν είχαν δει όπλα στα χέρια των διαδηλωτών, δεν αναφέρουν χειροβομβίδες ή θύματα και βεβαιώνουν ότι η αστυνομία τον περισσότερο καιρό έβαλλε με άσφαιρα πυρά...» (10)</span><br /><br />Τέσσαρα χρόνια μετά τα γεγονότα της 3ης Δεκέμβρη 1944, ο τότε αστυνομικός Διευθυντής Άγγελος Έβερτ λύνει τη σιωπή του και γκρεμίζει όλο το βρώμικο οικοδόμημα των Παπανδρέου και Κανελλόπουλου για δήθεν ένοπλη επίθεση του λαού ενάντια στους αστυνομικούς, που αμυνόμενοι σαν «άγγελοι της τάξεως», «ανταπέδωσαν τα πυρά!». Σε άρθρο του ο Έβερτ αποκάλυψε ότι <span style="font-style: italic;">«... βάσει των υπεύθυνων διαταγών, τας οποίας είχα, διέταξα υπευθύνως την βίαιαν διάλυσιν ... των διαδηλωτών...» </span>(11)<p></p><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL"></span></p><br />------------------------------------------------------------------------------------------<br /> (1) Το απόσπασμα είναι από την 258 δακτυλογραφημένη σελίδα του ανέκδοτου βιβλίου του Β. Μπαρτζιώτα «Η Αθήνα πολεμά και νικά». Στα Αρχεία της ΚΕ του ΚΚΕ.<br /><br />(2) Τα δυό αποσπάσματα από τα δημοσιεύματα του Τζων Ιατρίδη στην εφημερίδα «Βήμα» του Ιούνη 1976 (δημοσίευμα 15ο)<br />(3) «Ελεύθερη Ελλάδα» 2/1/244<br />(4) «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» αριθ.33, της 1/12/1944<br /><br />(5) Κρις Γουντζάουζ, στο ίδιο.<br /><br />(6) Το απόσπασμα από το βιβλίο του Λευτέρη Σταυριανού «Η Ελλάδα σε επαναστατική περίοδο», σελ 151, εκδ. Κάλβος, 1974<br /><br />(7) Ευρύτερη περίληψη της αφήγησης παράθεσε στο βιβλίο του «Η Ελλάδα σε επαναστατική περίοδο», ο Λ. Σταυριανός, που την πήρε από το βιβλίο «The Greek Trilogy» του “Byford Jones (Λονδίνο 1946), σελ. 138-140.<br /><br />(8) Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Κέδρου «Η ελληνική αντίσταση» (στα γαλλικά) σελ. 488<br /><br />(9) Χρονικό «Στ’ άρματα! Στ’ άρματα!» (εκδ ΠΛΕ), σελ 476<br /><br />(10) Σ. Γρηγοριάδη, «Δεκέμβριος 1944 και το ανεξήγητο λάθος»<br /><br />(11) Εφ. «Ακρόπολις», 12/12/1958. Άρθρο Α. Έβερτ.<p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL"></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL"> </span></p></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-44918538142250259522010-03-01T14:29:00.001+00:002010-03-01T14:30:26.690+00:00«Πολεμάμε και τραγουδάμε», συνομιλώντας με την Άλκη Ζέη για την ΕΠΟΝ<div style="text-align: justify; font-style: italic;"><em><span style="" lang="EL">«Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου»</span></em><span style="" lang="EL"> και «<em>Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»</em> της Άλκης Ζέη είναι ίσως τα μόνα μυθιστορήματα που αποτυπώνουν λογοτεχνικά τα χαρακτηριστικά της γενιάς της ΕΠΟΝ, τόσο στη στιγμή της διαμόρφωσής τους όσο και στην εξέλιξή τους μέσα στον ιστορικό και προσωπικό χρόνο. Τα 67 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ είδαν τη νεολαία της Κατοχής να ενηλικιώνεται μέσα στην Αντίσταση, να συντρίβεται μέσα στην ήττα του Εμφυλίου, να συνθλίβεται μέσα στη δογματικότητα, να αντέχει τις εσωτερικές και εξωτερικές εξορίες, να παραιτείται ή να επιμένει, να διχάζεται στη διάσπαση, να κατακερματίζεται και να επιμένει στη νοσταλγία μιας χαμένης ολότητας.<o:p></o:p></span> </div><p style="text-align: justify;"><span style="" lang="EL"><span style="font-style: italic;">Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης της ΕΠΟΝ στις 23 Φλεβάρη του '43, η Άλκη Ζέη μίλησε στο "Δρόμο". Πηγή: </span><a style="font-style: italic;" href="http://e-dromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=91:l-r-&catid=38:2010-02-17-08-47-43&Itemid=64">http://e-dromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=91:l-r-&catid=38:2010-02-17-08-47-43&Itemid=64</a><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Συνέντευξη στην Έλενα Πατρικίου</span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Όταν ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ, εμείς δουλεύαμε ήδη στην Αντίσταση και χαρήκαμε πολύ γιατί φτιάχτηκε μια οργάνωση νεολαίας ξεχωριστή από τους «μεγάλους». Πιστεύαμε ότι έτσι θα είχαμε κάποια ανεξαρτησία. Βεβαίως, υπήρχε εξάρτηση από το ΚΚΕ, αλλά είχαμε πραγματικά κάποια ανεξαρτησία. Το βάρος της κομματικής καθοδήγησης δεν το νιώσαμε μέσα στην Κατοχή. Οι καθοδηγητές μας ήταν νέα παιδιά, με πολύ πιο ελεύθερο πνεύμα από τα μεγαλύτερα κομματικά στελέχη. Θυμάμαι πως είχαμε έναν καθοδηγητή –δεν ξέρω αν ζει ακόμα ή αν πέθανε– που τον αγαπούσαμε πολύ και του λέγαμε για να τον πειράξουμε: «Δεν μπορεί, κάποιο ψεγάδι θα σου βρούμε για να σε καθαιρέσουμε». Έχω ακόμα μια φωτογραφία μας από μια επονίτικη εκδρομή: Είμαστε δυο κοπέλες, πεσμένες στα πόδια του καθοδηγητή μας, γιατί τον πειράζαμε ότι θα τον καταγγείλουμε πως είναι «ανήθικος» και έχει τα κορίτσια να σέρνονται στα πόδια του. Είχαμε χιούμορ και κυρίως είχαμε μεγάλη αγάπη μεταξύ μας. Παρόλο που ήταν Κατοχή, ήμασταν νέοι και ήμασταν χαρούμενοι. Το «πολεμάμε και τραγουδάμε» ήταν τελείως πραγματικό στη διάρκεια της Κατοχής. Στον Εμφύλιο είναι που δεν γελάγαμε πια καθόλου.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Όταν μιλάμε για τη «γενιά της ΕΠΟΝ», μιλάμε για μια γενιά ολόκληρη που διαμορφώθηκε από και μέσα σ’ αυτή την οργάνωση…</span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Η ΕΠΟΝ ήταν μια πολύ πλατιά οργάνωση, καμία σχέση με οποιαδήποτε από τις μεταγενέστερες αριστερές οργανώσεις. Είχε καταφέρει να ενώσει και να συνθέσει την πλειοψηφία της νεολαίας και είχε μια εκτίμηση και ένα κύρος μέσα στον κόσμο. Για πάρα πολλά νέα παιδιά η ΕΠΟΝ, με τις λέσχες της, τις συζητήσεις, ήταν η πρώτη επαφή με την τέχνη και τη λογοτεχνία. Τότε θαυμάζαμε πολύ τους Ρώσους συγγραφείς. Αντίθετα, τη γενιά του ’30 τη θεωρούσαμε πολύ δεξιά. Αλλά και όλη η ατμόσφαιρα, οι συζητήσεις, σε έσπρωχναν στο δρόμο του διαβάσματος. Θυμάμαι συζητήσεις που κάναμε με τον Κώστα Αξελό ή με τον Δημήτρη Δεσποτίδη (ίδρυσε αργότερα τις εκδόσεις Θεμέλιο), που ήταν ακριβώς το υπόδειγμα του φωτισμένου καθοδηγητή. Πολλοί από μας έγραψαν χάρη στον Δεσποτίδη.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.:</span></strong><span style="" lang="EL"> <strong>Έχετε μιλήσει για τον Δεσποτίδη σαν να ήταν ο εμβληματικός Επονίτης, υποδειγματικός, σαν τους ανταρτοεπονίτικους υποδειγματικούς λόχους, και με ένα πνεύμα διαρκούς ανταρσίας. </strong><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Μα, ήταν. Όταν αργότερα ήρθε στη Μόσχα να χειρουργηθεί, το έσκασε με τις πιτζάμες από το νοσοκομείο στην επέτειο της Επανάστασης, για να «χωθεί μέσα στο πλήθος». Κόντεψαν να τρελαθούν οι Σοβιετικοί. Να τους φύγει άνθρωπος από το κομματικό νοσοκομείο! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σήμαινε γι’ αυτόν να βρεθεί μέσα στον κόσμο στην Κόκκινη Πλατεία. Είχε το πνεύμα της ανταρσίας, που ήταν το πνεύμα της ΕΠΟΝ, κι ήταν βέβαια και το πνεύμα εκείνης της εποχής, της αντιδογματικής.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Τι σήμαινε για τα κορίτσια η μαζική τους συμμετοχή στην ΕΠΟΝ;</span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Τα κορίτσια, με την Αντίσταση, βρήκαν και τη δική τους απελευθέρωση. Με την ΕΠΟΝ, βγήκαν από τα σπίτια τους και απέκτησαν μια οντότητα. Και η ίδια η επαφή και η συνεργασία στη δουλειά της Αντίστασης με το άλλο φύλο ήταν απελευθερωτική. Μην ξεχνάτε πως τα σχολεία ήταν τότε αρρένων και θηλέων, και όλη η ζωή των νέων ήταν χωρισμένη σε αρρένων και θηλέων. Και μέσα στην οργάνωση αυτά δεν υπήρχαν. Όπως ήταν αγόρια στην καθοδήγηση, ήταν και κορίτσια στην καθοδήγηση. Υπήρχε μεγάλη ισότητα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έζησα από την πρώτη στιγμή.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Στο «</span></strong><em><b><span style="" lang="EL">Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου»</span></b></em><strong><span style="" lang="EL">, το πέρασμα της Αντιγόνης από τα μπουκλάκια στα ίσια μαλλιά εικονογραφεί την εσωτερική αλλαγή από έναν τύπο «χολιγουντιανό» σε έναν τύπο γυναίκας που διεκδικεί μια άλλη θέση στη ζωή. </span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Θα γελάσετε, αλλά, όταν η αδελφή μου άρχισε να χτενίζεται σαν την Αλίντα Βάλι, ο πατέρας μας, που δεν ήξερε από μόδες, χάρηκε, γιατί το βρήκε σεμνό, ενώ η διευθύντρια του σχολείου τής χάλασε αμέσως τα μαλλιά, γιατί ήξερε πως ήταν «μοντέρνο». Είναι μια κατάσταση που οι σημερινές κοπέλες δεν μπορούν να τη φανταστούν. Εμείς πιο πολύ φοβόμασταν τους πατεράδες μας παρά τους Γερμανούς. Θυμάμαι μια κοπέλα που την είχαν συλλάβει. Τη ρωτούσαμε αν φοβήθηκε, κι αυτή απαντούσε: «Έχω φάει τόσο ξύλο απ’ τον πατέρα μου, που αυτό μου φάνηκε τίποτα».<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Αν στο «</span></strong><em><b><span style="" lang="EL">Περίπατο»</span></b></em><strong><span style="" lang="EL"> δείχνετε το πέρασμα στην ωριμότητα, στην «</span></strong><em><b><span style="" lang="EL">Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»</span></b></em><strong><span style="" lang="EL"> δείχνετε και την παραίτηση ενός τμήματος αυτής της γενιάς.</span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Δεν είναι λογικό; Κάποιοι άνθρωποι δεν άντεξαν να πάνε παραπέρα. Μην ξεχνάτε ότι, μετά την Κατοχή, οι συνθήκες έγιναν από πολλές απόψεις πολύ πιο σκληρές. Στις άλλες χώρες, έγινε η Απελευθέρωση και οι άνθρωποι άρχισαν να φτιάχνουν τη ζωή τους. Εμείς, έγινε η Απελευθέρωση, και ακόμα δεν τη φτιάξαμε. Και, βέβαια, ήταν και οι εσωκομματικές συνθήκες, που εξάντλησαν τις αντοχές των ανθρώπων. Στην «<em>Αρραβωνιαστικιά»</em> μιλάω για τη διαγραφή κάποιου, επειδή στα Δεκεμβριανά φορούσε πορτοκαλί κασκόλ. Ήταν ένας Επονίτης, που μάλλον είχε άλλες τάσεις –δεν εννοώ ιδεολογικά– και αυτό ήταν απολύτως καταδικαστέο από την οργάνωση. Βεβαίως, δεν μπορούσε καν να ειπωθεί, κι έτσι διαγράφτηκε για το πορτοκαλί κασκόλ.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Πώς μια γενιά, διαμορφωμένη με τις ίδιες εμπειρίες και προσδοκίες, διασπάται η ίδια; Πόσο τραυματική ήταν η εμπειρία της διάσπασης του ’68;</span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Η τραυματική εμπειρία ξεκινάει πολύ νωρίτερα, με το 20ό Συνέδριο, όταν μάθαμε όλα εκείνα τα πράγματα που δεν ξέραμε, όταν μάθαμε για τα στρατόπεδα… Και τότε αρχίσαμε να ζητάμε το καινούριο. Νομίζαμε ότι θα μπορέσουμε να συμβάλουμε σε κάτι καινούριο, χτίζοντας πάνω στο παλιό. Πιστεύαμε ότι γίνεται ένα άνοιγμα, που φέρνει την ελευθερία, αλλά πάνω στον ίδιο δρόμο. Βέβαια, το γκρέμισμα που έγινε μετά, αυτό δεν το φανταζόμασταν. Τώρα κάτι άλλο πρέπει να χτιστεί. Κάτι τελείως καινούριο.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Ε.Π.: Πώς θα εξηγούσατε σήμερα σε ένα παιδί τι ήταν η ΕΠΟΝ; </span></strong><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong><span style="" lang="EL">Α.Ζ.:</span></strong><span style="" lang="EL"> Θα το εξηγούσα όπως το έκανα και στο «<em>Μεγάλο Περίπατο»</em>, όπου προσπάθησα να δώσω αυτό που σκεφτόμουν τότε, χωρίς τη μετέπειτα γνώση. Αλλά δεν ξέρω αν το παράδειγμα της ΕΠΟΝ μπορεί ακόμα να λειτουργήσει. Είναι πολύ διαφορετική η σημερινή εποχή. Τότε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Τώρα ούτε ξέρεις πού πας ούτε τι πρέπει να κάνεις. Κι άλλωστε, ο κόσμος έχει την εντύπωση πως κάτι το οργανωμένο είναι και δογματικό. Η δική μας η γενιά είχε ένα όραμα. Ήμασταν βέβαιοι πως το μέλλον θα είναι αυτό που φανταζόμασταν. Και ξέραμε ποιος είναι ο εχθρός.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><span style="" lang="EL">Τα σημερινά παιδιά είναι χαμένα, γιατί δεν ξέρουν ούτε ποιος είναι ο εχθρός ούτε ποιος είναι ο φίλος ούτε ποιος είναι ο στόχος. Ίσως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην Ελλάδα, όπου το ιδανικό της κατανάλωσης είναι ακόμα κυρίαρχο μέσα στην κοινωνία. Αλλά θέλω να ελπίζω πως από την κρίση θα βγει κάτι θετικό, μία θετική αντίδραση σε όλα όσα ζούμε. Τα νέα παιδιά βλέπουν ίσως περισσότερα πράγματα, θέλουν να τα δουν όλα και να τα ζυγιάσουν όλα, ενώ εμείς ήμασταν προσηλωμένοι σε ένα μόνο στόχο. Εμείς ήμασταν πιο ήρεμοι και πιο ευτυχισμένοι, γιατί είχαμε τη σιγουριά του μέλλοντος. Αλλά αυτό ήταν χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης εποχής και τελείωσε. Και πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως τελείωσε.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL"><o:p> </o:p></span></p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-77259423075396601002010-03-01T14:24:00.002+00:002010-03-01T14:27:16.807+00:00Πέτρος Ανταίος: Πως ιδρύσαμε την ΕΠΟΝ<p style="text-align: justify;">Από το βιβλίο «Μαρτυρίες για τον εμφύλιο και την ελληνική αριστερά», του Στέλιου Κούλογλου, εκδόσεις Εστία. Πηγή: <a href="http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CE%BD">http://tvxs.gr/news/</a><br /></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong>Η ίδρυση της ΕΠΟΝ και η ένοπλη αντίσταση</strong></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlTmXCantcnHbVO-EooJYSlkTYWVbEgKvMEuASdhoDwwmnw_ODiB8rduh55VMv8oBqYTVnVHsFZV1hxrdg3_Uko81sY5QzX7aSgZjb61qdFJXRFLwEG4kwZftZjjnYtbM30QxrNI1R5a8/s1600-h/ANTAIOS.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 310px; height: 230px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlTmXCantcnHbVO-EooJYSlkTYWVbEgKvMEuASdhoDwwmnw_ODiB8rduh55VMv8oBqYTVnVHsFZV1hxrdg3_Uko81sY5QzX7aSgZjb61qdFJXRFLwEG4kwZftZjjnYtbM30QxrNI1R5a8/s400/ANTAIOS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5443671659321651394" border="0" /></a>Η δική μας γενιά είχε την ατυχία να ζήσει την προεφηβική και την εφηβική της ηλικία με το καθεστώς της φασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του 1936. Οι πρώτες πληγές της γενιάς μας ήταν η γελοιότητα αυτού του καθεστώτος με τους μελανοχίτωνες της ΕΟΝ* και με τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό, αλλά και οι τραγικές καταστάσεις, η φυλακή της Ακροναυπλίας, τα νησιά όπου έστελναν εξορία όσους αγωνίζονταν κατά της 4ης Αυγούστου. Από τότε άρχισε να ωριμάζει μέσα μας μια συμπάθεια προς τους ανθρώπους εκείνους που σήκωσαν το ανάστημά τους ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά. Αυτό, για μας τους νέους, ήταν το πρώτο κάλεσμα.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα είδαμε έκπληκτοι ένα καταπληκτικό πράγμα: να επιστρέφουν καθημαγμένοι από τρία-τέσσερα χρόνια Ακροναυπλίας ή εξοριών οι κομμουνιστές της εποχής, φυματικοί οι περισσότεροι. Έφταναν στα τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου του 1941 στην Αθήνα και χωρίς μια ανάσα άρχισαν να μπαίνουν στον αγώνα της αντίστασης. Αυτό, πραγματικά, μας κέρδισε, ήταν η πρώτη συναισθηματική φόρτιση για να αποδεχθούμε καταρχήν τους κομμουνιστές. Εμείς, μια ομάδα νέοι από τη Μυτιλήνη, είχαμε φτιάξει μια καθαρά αντιδικτατορική ομάδα, το «Ξύπνημα» και βγάζαμε με έναν πρωτόγονο πολύγραφο το περιοδικάκι μας που επίσης λεγόταν <em>Ξύπνημα</em>. Η ομάδα αυτή, στην ακμή της, αποτελείτο από 50-60 ανθρώπους, φοιτητές, υπαλλήλους, εργαζόμενους.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Μέχρι την Κατοχή, η ομάδα ήταν αντιδικτατορική αλλά και αντιφασιστική, γιατί βλέπαμε και το μαύρο κύμα του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Μετά την τρίτη-τέταρτη ημέρα της Κατοχής, η ομάδα μετονομάστηκε σε Φιλική Εταιρεία Νέων, εξακολούθησε να βγάζει το ίδιο όργανο, το <em>Ξύπνημα</em>, και επεδίωξε από την πρώτη στιγμή να έρθει σε επαφή με τους εξόριστους.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Στο τέλος της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού του 1941, εγώ αλλά και πολλοί άλλοι της γενιάς μας, ο Κώστας Λιναρδάτος, ο Κώστας Φιλίνης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γρηγόρης Φαράκος αποκτήσαμε επαφή με τους πρώτους εξόριστους που γύριζαν από τη Φολέγανδρο στην Αθήνα. Σε αυτούς τους ανθρώπους βλέπαμε μια αύρα αγιοσύνης. Ήταν αγνοί άνθρωποι, δοσμένοι στον αγώνα. Και αυτό και μόνο το γεγονός κέρδιζε έναν έφηβο που θέλει να αγωνιστεί για το καλό.<br />Ακόμη και σήμερα με πληγώνει όταν διαβάζω ότι οι κομμουνιστές στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί και αποφάσισαν τελικώς να κάνουν αντίσταση στις 22 Ιουνίου του 1941, μόνον όταν χτυπήθηκε η πατρίδα τους, η Σοβιετική Ένωση. Αυτό είναι λάθος και συκοφαντία φοβερή, διότι ήδη στις 15 Μαΐου ο Πορφυρογένης* στην Κρήτη είχε γράψει ένα άρθρο για τη σύσταση πατριωτικού μετώπου κατά των κατακτητών.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Δεν περίμεναν το χτύπημα των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση, παρότι το αντιφασιστικό μένος των αγωνιστών ενισχύθηκε από το γεγονός αυτό, και τούτο ήταν φυσικό, δεδομένου του ρόλου που έπαιξε η Σοβιετική Ένωση σαν κύριος αντίπαλος του χιτλερισμού.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Ανάμεσα στους εξόριστους ήταν και ο Αδάμ Μολυβδάς, μια ασκητική μορφή, ένας πάναγνος άνθρωπος, φυματικός, που ερχόταν στα ραντεβού μας, εκεί στην οδό Κερκύρας, στην Κυψέλη. Ο Μολυβδάς μας ενεθάρρυνε πολύ εμάς τους νεότερους.Έτσι άρχισε η οργάνωση της αντίστασης. Δημιουργήσαμε το ΕΑΜ των νέων. Μία από τις τις δέκα οργανώσεις που υπέγραψαν τη δημιουργία της ΕΠΟΝ ήταν και η Φιλική Εταιρεία. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><strong>Συνάντηση με τον Αρη Βελουχιώτη</strong></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Όλοι οι νέοι, ανάμεσά τους και εγώ, «βράζαμε» για να βγούμε στο βουνό. Ήδη είχε αρχίσει να δημιουργείται ο θρύλος του Άρη Βελουχιώτη που έφτανε στις πόλεις και μας εμψύχωνε. Το όνειρό μας ήταν να πολεμήσουμε. Φοιτητές ήμασταν, παράνομοι ήμασταν στην Αθήνα, θέλαμε, στο κάτω κάτω, ένα όπλο να πολεμήσουμε τον εχθρό.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Ο καθοδηγητής μου ο Μολυβδάς μου είπε τότε: «Εσύ θα κάνεις την εισήγηση της ΕΠΟΝ». «Γιατί να κάνω εγώ την εισήγηση, αφού ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας είναι άλλος», είπα εγώ. «Όχι», επέμεινε ο Μολυβδάς. «Εσύ είσαι ο γραμματέας του ΕΑΜ των νέων και θέλουμε από την αρχή να δοθεί ο τόνος μιας ενιαίας οργάνωσης, όχι αποκλειστικά κομμουνιστικής. Αν κάνεις την εισήγηση και όλα πάνε καλά και τη φτιάξουμε την οργάνωση -δεν τη λέγαμε ΕΠΟΝ ακόμα, την λέγαμε Ενιαία- τότε, μπαγάσα, θα τα καταφέρεις, θα βγεις στο βουνό».</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Και πραγματικά έγινε η ιδρυτική διακήρυξη της ΕΠΟΝ εκεί στους Αμπελόκηπους, στο σπίτι ενός δασκάλου, του Δημητράτου, ο οποίος ένα χρόνο αργότερα εκτελέστηκε. Το σπίτι αυτό βρισκόταν στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3. Σήμερα είναι εκεί ένα Μουσείο της ΕΠΟΝ, το πρώτο μουσειάκι που έχουμε επιτέλους στην Αθήνα. Πήγαν όλα καλά με την εισήγηση και φτιάξαμε την οργάνωση με μεγάλο ενθουσιασμό. Εκείνη τη βραδιά αποφασίσαμε να τη βγάλουμε Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, ΕΠΟΝ.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Στις 15 Μαρτίου του 1943 ξεκίνησα για τα βουνά, με αποστολή να πάω στον Άρη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ομάδα επονιτών ανταρτών για τη συμμετοχή των νέων στον ένοπλο αγώνα αλλά και για την τιμή της ΕΠΟΝ. Θα ήταν μεγάλη υπόθεση για τους φοιτητές στην Αθήνα να λένε ότι η ομάδα μας στο βουνό πολεμάει.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Μετά από ορισμένες περιπέτειες έφτασα στον Άρη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ο Άρης δεν το καλοείδε. Είχαμε και έναν αξιωματικό μαζί μας, έναν καλόκαρδο Κρητικό, που μας δούλευε και μας φώναζε ΕΟΝ, τον οποίο καταφέραμε να πείσουμε. Ενθουσιάστηκε μάλιστα τόσο και με τους άλλους τέσσερις που ήμαστε μαζί, μια ομαδούλα από παιδιά δεκαέξι έως δεκαεννιά χρονών, που στο τέλος πήγε στον Άρη, αυτός, ένας αξιωματικός της Αλβανίας που πολέμησε θαυμάσια, και του είπε: «Θέλω να πάω με τα παιδιά».</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">«Δεν ντρέπεσαι», λέει ο Άρης, «εσύ, ολόκληρος αξιωματικός, εδώ δεν έχουμε αξιωματικούς κι εσύ θα πας με τα παιδιά;» Τελικά και τον Άρη τον καταφέραμε, κάναμε μια πρώτη ομάδα, πήραμε αρχηγό τον Καψάλη, ο οποίος σκοτώθηκε ηρωικά στην πρώτη μεγάλη μας μάχη, πάνω στην Ήπειρο. Εκεί πολεμήσαμε δεκαπέντε παιδιά και εμποδίσαμε τους Γερμανούς από το να κάψουν ένα χωριό, τους Ασπράγγελους της Ηπείρου.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Υπάρχει μια οροσειρά μπροστά από το χωριό και είχαμε πληροφορίες ότι θα έρθουν οι Γερμανοί. Το προηγούμενο βράδυ συγκεντρωθήκαμε στο χωριό, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ήμαστε ενθουσιασμένοι. Την άλλη ημέρα ήρθαν οι Γερμανοί. Βγήκαμε στα υψώματα, πάνω από το βουνό, ακροβολιστήκαμε δεκαπέντε-δεκαέξι παιδιά, με τον ανθυπολοχαγό μας, το παλικάρι της Αλβανίας να μας εμψυχώνει. Αντίκρυ οι Γερμαναράδες είχαν παρατάξει ένα τάγμα. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Πολεμήσαμε. Οι Γερμανοί υποχώρησαν αλλά σκότωσαν τον στρατιωτικό διοικητή και τον καπετάνιο, τον Φρίξο, και δύο από τα παιδιά. Είναι όλοι τους θαμμένοι εκεί, στους Ασπράγγελους. Αυτή ήταν η πρώτη μας μάχη και έγινε τραγούδι, ενθουσίασε τον κόσμο. Συγκινήθηκαν οι άνθρωποι που κάποιοι νεολαίοι τότε έδωσαν το αίμα τους στα κατσάβραχα της Ηπείρου, εκεί όπου λίγα χρόνια πριν είχαν δώσει το αίμα τους άλλοι αγωνιστές. Εγώ διασώθηκα και μαζί με τα άλλα παιδιά αναπτύξαμε ένα κίνημα με την αίγλη της ΕΠΟΝ αλλά και με την υποστήριξη των οργανώσεων της ΕΠΟΝ. Μπάσαμε στην ύπαιθρο τα επονίτικα τραγούδια των φοιτητών της Αθήνας και δημιουργήσαμε ένα κίνημα μοναδικό. Με 32.000 επονίτες αντάρτες.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Ήταν ένας στρατός από νέους της ΕΠΟΝ. Φτιάξαμε ξεχωριστές οργανώσεις, λόχους και τάγματα της νεολαίας. Όλοι αυτοί που στα καπέλα τους έφεραν το<br />ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, έγραψαν σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας. Οι κοπέλες της Κολοκυθιάς, του χωριού όπου ήταν το αρχηγείο του Άρη, μας είχαν κεντήσει σε μια σημαία το «Ελευθερία ή Θάνατος». Ήταν εκεί και ένας τσολιάς, ο Λιόλιος, που είχε καταφέρει, με χίλια βάσανα, να μάθει σάλπιγγα. Στις 13 Απριλίου του 1943, με τη σάλπιγγα και το «Ελευθερία ή Θάνατος», ξεκινήσαμε από την Κολοκυθιά μια περιοδεία ατέλειωτη σε όλη την Ελλάδα.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Η ΕΠΟΝ είχε μεγάλη συμβολή στον ένοπλο αγώνα, εξίσου σημαντική με τη μαζική δουλειά που έκανε στις πόλεις, με τις διαδηλώσεις. Χάσαμε 1.100 επονίτες αντάρτες σε μάχες. Η ΕΠΟΝ όμως δημιούργησε και ένα θαυμάσιο πολιτιστικό κίνημα, με τον Ρώτα και το θίασο της ΕΠΟΝ.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Όπου πήγαιναν ομάδες ανταρτών της ΕΠΟΝ γινόταν πανηγύρι το βράδυ, γιατί πραγματικά αυτός ο πόλεμος, ο αντάρτικος, του ΕΛΑΣ, είχε τη χαρά της επανάστασης, δεν είχε τη θλίψη και την κατάρα του Εμφυλίου. Έμπαιναν οι επονίτες σε ένα χωριό και γινόταν πανζουρλισμός, ερχόταν όλο το χωριό, με τις χωριατοπούλες να μας κερνάνε ούζο, να μας περιποιούνται, να μας παίρνουν στα καταλύματα. Ήταν μια ανθοφορία του λαού μας, ήταν πολύ όμορφη αυτή η περίοδος της αντίστασής μας, όλων όσοι πολέμησαν στα βουνά, χωρίς διακρίσεις.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Η ΕΠΟΝ υπερτερούσε ίσως επειδή είχε επιπλέον και το πολιτιστικό κομμάτι. Είχαμε τις ομιλίες μας, το κοινωνικό μας όραμα, και ίσως γι’ αυτό ήμαστε πιο μαζική οργάνωση, με χιλιάδες ανθρώπους. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε κατά ομάδες -δεν μπορούσαμε να τους πάρουμε όλους στις ομάδες μας στο αντάρτικο- όλοι οι νέοι του χωριού μάς ακολουθούσαν. Και οι κοπέλες ακόμα.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Τραγουδούσαμε κιόλας. Μια φορά που έπρεπε να ανεβούμε μια ανηφόρα και τα παιδιά είχαν λαχανιάσει, σταθήκαμε να ξαποστάσουμε. Σκέφτηκα ότι χωρίς τραγούδι δεν βγαίνει. Κάθισα λοιπόν και έβαλα στο ρυθμό της Σαμιώτισσας κάποια στοιχειώδη λόγια:</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;"><em>Απάνω στα ψηλά βουνά<br />αντάρτες επονίτες<br />παλεύουν για τη λευτεριά<br />χτυπώντας τους φασίστες.</em></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">Έτσι βγήκε το τραγούδι αυτό. </p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">* ΕΟΝ: Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, την οποία είχε ιδρύσει ο Ιωάννης Μεταξάς στα πρότυπα της ναζιστικής νεολαίας.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;">* Μιλτιάδης Πορφυρογένης: στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.</p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-17941920337016956402009-03-09T12:51:00.001+00:002009-03-09T12:53:33.916+00:00ΕΠΟΝ: Αγωνιστικός φάρος της νεολαίας<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUovPnQ06UyOl3PmUaqSZS-MNZWGkFND_2V5jjxC7botyWDq-0Gk9Wt2oynO60MLzByr5tgMQpvIfhG4jCkrKkAUdpRCHp8ZCD-tp3PGkQxp1mGDPJWC-30Fh5Lyk2dglw38A-bOUfaa4/s1600-h/EPON.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 222px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUovPnQ06UyOl3PmUaqSZS-MNZWGkFND_2V5jjxC7botyWDq-0Gk9Wt2oynO60MLzByr5tgMQpvIfhG4jCkrKkAUdpRCHp8ZCD-tp3PGkQxp1mGDPJWC-30Fh5Lyk2dglw38A-bOUfaa4/s400/EPON.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5311170203715417394" border="0" /></a>Κάθε χρόνο καθώς φτάνουμε στο Φλεβάρη, η μνήμη γυρίζει πίσω στις δοξασμένες μέρες της εθνικής αντίστασης. Στις μέρες που εμφανίζονταν στο προσκήνιο η πιο μαζική οργάνωση της ελληνικής νεολαίας, η ΕΠΟΝ. Πενήντα εννιά χρόνια κλείνουν φέτος από τις 23 Φλεβάρη, την ημέρα όπου με πρωτοβουλία της Κ.Ε. του ΕΑΜ ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η ΕΠΟΝ. Στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, σε ένα διώροφο σπίτι, στην οδό Δουκίσης Πλακεντίας 3, συγκεντρώθηκαν οι αντιπρόσωποι των νεολαιίστικων οργανώσεων και πραγματοποίησαν την Ιδρυτική Πανελλαδική σύσκεψη. Καρπός της ώριμης, επίπονης, αγωνιώδους προσπάθειας των: α) Αγροτική Νεολαία Ελλάδος, β) Ενιαία Εθνικοϋπαλληλική Νεολαία, γ) Ενιαία Μαθητική Νεολαία, δ) Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης, ε) Θεσσαλικός Ιερός Λόχος, στ) Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία, ζ) Λευτέρη Νέα, η) Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, θ) Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδας, ι)Φιλική Εταιρεία Νέων, είναι η ΕΠΟΝ.<br /></div><div style="text-align: justify;">Στην ιδρυτική σύσκεψη πήραν μέρος και οι καθηγητές Αθ. Ρουσόπουλος, Κώστας Σωτηρίου, Ρόζα Ιμβριώτη κ.ά. Διακήρυξαν την αναγκαιότητα της ενότητας και του αγώνα για τη λευτεριά και την κοινωνική προκοπή.<br />Βασικοί σκοποί της ΕΠΟΝ σύμφωνα με το καταστατικό της ήταν:<br />1) Η εθνική απελευθέρωση με βάση την ακεραιότητα της Ελλάδας. 2) Η εξόντωση του φασισμού τώρα και στο μέλλον με οποιανδήποτε μορφή και να παρουσιαστεί. Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας έτσι που όλες οι εξουσίες να απορρέουν από την κυρίαρχη θέληση του λαού και της νέας γενιάς. 3) Η καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και η υπεράσπιση της ειρήνης με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και της αδελφικής συνεργασίας όλων των λαών και νεολαίων ειδικά της Βαλκανικής. 4) Η υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέας γενιάς.<br />Η σύσκεψη αποφάσισε την έκδοση εφημερίδας με τον τίτλο «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ».<br />Από τις πρώτες ημέρες της παρουσίας της η ΕΠΟΝ έδωσε τρανταχτά δείγματα της δυναμικής που κλείνουν τα νιάτα όταν ξέρουν, όταν πιστεύουν γιατί παλεύουν. Φούντωσαν οι γειτονιές, οι σκλάβες πόλεις, τα λεύτερα χωριά, οι αντάρτικες ομάδες του ΕΛΑΣ και ξεχύθηκαν οι νέοι με μια πρωτόφαντη ορμή κάνοντας πράξη το σύνθημα «ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ».<br />Η δράση της ΕΠΟΝ συσπείρωσε τη νεολαία στον αντιφασιστικό αγώνα και σε διάστημα ενός χρόνου από την ίδρυση της αριθμούσε 300.000 οργανωμένα μέλη. Τη στιγμή της Απελευθέρωσης, η δύναμη της ΕΠΟΝ μαζί με τα Αετόπουλα έφτανε τις 600.000 οργανωμένα μέλη.<br />Οι οργανώσεις της νεολαίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, η ΕΠΟΝ και η ΟΚΝΕ, έδιναν πλατιά και ουσιαστική σημασία στην έννοια του απελευθερωτικού αγώνα. Μαζί με την ανάλογη συμβολή πρωτοπόρων μαχητών του απελευθερωτικού αγώνα, οι Επονίτες πρωτοστάτησαν και στον τομέα της επιβίωσης, της μόρφωσης και του πολιτισμού. Πάνω από 35.000 νέα παιδιά βγήκαν στα λεύτερα βουνά της πατρίδας και πολέμησαν μέσα από τις τάξεις του ΕΛΑΣ και δώσανε ζωές σ' αυτή τη μάχη. Ξεπέρασαν τους 1300 οι επονίτες και οι επονίτισσες που πέσανε με το όπλο τους στο χέρι. Ο θρυλικός «Λόρδος Μπάϋρον», ο Ελασίτικος λόχος των Επονιτών Σπουδαστών, αποτελεί υπόδειγμα ηρωικής δράσης. Στις μεγάλες διαδηλώσεις της Αθήνας κατά των στρατευμάτων κατοχής υπήρξε εξαιρετικά μαζική η συμμετοχή της ΕΠΟΝ.<br />Σφυρηλατήθηκαν φυσιογνωμίες όπως της Παναγιώτας Σταθοπούλου, της Κούλας Λίλη και του Χ. Χατζηθωμά.<br />Το Κάστρο του Υμηττού, η μάχη της Καλλιθέας (στην οδό Μπιζανίου) και αμέτρητοι άλλοι τόποι έγιναν φωτεινά παραδείγματα αυτοθυσίας.<br />Από την άλλη μεριά έβλεπες τη ζωντάνια και τη φλόγα μέσα από έναν πρωτοφανέρωτο και μοναδικό συνδυασμό της παράνομης δουλειάς και πάλης με τις πιο ειρηνικές και νόμιμες μορφές με στόχο όχι μόνο το φασισμό αλλά και τη μάχη για επιβίωση, μόρφωση και διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Πάνω από 1000 Λέσχες, εκατοντάδες Βιβλιοθήκες, σχολεία, θέατρα, στην υπηρεσία του αγώνα, στις ελεύθερες περιοχές, στα χωριά και τις κατεχόμενες πόλεις. Γι' αυτό η Ρόζα Ιμβριώτη, που από την πρώτη ώρα στάθηκε και αγωνίστηκε δίπλα στα Νιάτα, έγραφε: «Εσείς μας διδάξατε Ηθική. Το παλαιό σχολείο έπαιρνε τον ηρωισμό και το θάρρος της ηλικίας σας και έβγαζε ανθρώπους υποταχτικούς λέγοντας: «Προχώρησε, στάσου, σκύψε, προσαρμόσου. Εσείς μέσα στο σκληρό αγώνα διαγράψατε τα πλαίσια μιας νέας ηθικής παγκόσμιας, που μέσα σ' αυτήν η ελληνική νεολαία θα παίξει σπουδαίο ρόλο. Κόπιασε, προσπάθησε εσύ μαζί με τον άλλο συναγωνιστή σου να εξασφαλίσεις την ευτυχία σου στην ευτυχία του συνόλου».<br />Ένα είναι βέβαιο, ότι οι Επονίτες σύνδεσαν τη ζωή τους με την ΕΠΟΝ, για καλύτερες ημέρες. Το φλογερό επαναστατικό ενθουσιασμό δεν κατάφεραν να πτοήσουν ούτε οι κάνες των χιτλεροφασιστών, ούτε η πείνα, ούτε οι θυσίες, ούτε τα βασανιστήρια. Ακόμη και οι σκληρές δοκιμασίες του λαού μας στα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν μετά την προδοσία της Βάρκιζας, με τη βάρβαρη και ωμή επέμβαση των Άγγλων και Αμερικανών και το κράτος των δοσίλογων, δεν κατάφεραν να υποτάξουν και να διαλύσουν την ΕΠΟΝ.<br />Κι όταν το Φλεβάρη του 1947 στα δικαστήρια συζητιόταν η αίτηση του Νομάρχη Αττικής να προχωρήσουν δικαστικά στη διάλυση της ΕΠΟΝ, δεν τα κατάφεραν να το πράξουν και η ΕΠΟΝ πέρασε στην παρανομία. Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10/1950) τονίζεται ότι «ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσουμε στην ανασυγκρότηση και την ανάδειξη των πλατειών λαϊκών μαζών της νεολαίας της ΕΠΟΝ σαν αποφασιστικού παράγοντα στην πάλη για την ειρήνη ενάντια στον πόλεμο».<br />Όμως ό,τι δεν κατάφεραν οι ναζιφασίστες κατακτητές και οι Αγγλοαμερικανοί ιμπεριαλιστές το έκανε ο διαλυτισμός και η ηττοπάθεια του Ρεβιζιονισμού, που επιβλήθηκε με την 6η Ολομέλεια στα 1956 στο ΚΚΕ. Η Ρεβιζιονιστική θεωρία της ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό οδήγησε το ΚΚΕ, στην 8η ολομέλεια το 1958, να καταφέρει αυτό που δεν κατάφεραν οι ορκισμένοι εχθροί του κομμουνιστικού κινήματος, να διαλύσει τις παράνομες οργανώσεις και μαζί με αυτές και την ΕΠΟΝ. <div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">(Λαϊκός Δρόμος 23/2/2002)</span><br /></div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-88122856612211924472009-03-09T11:58:00.002+00:002009-03-09T12:03:55.352+00:00Εμβατήριο του λόχου "Λόρδου Μπάϋρον"Ω, γεια χαρά! Σπουδάζουσα γενιά, γενιά,<br />που ρίχτηκες στον αγώνα για τη λευτεριά.<br />Βουνά και λόγγοι και της Αθήνας όλοι οι δρόμοι<br />αντιλαλούν "Λόρδος Μπάϋρον", "Λόχος ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ".<br /><br />Φλογάτα νιάτα σπουδαστών, εμπρός, εμπρός,<br />στο πέρασμά σας γονατίζει ο κάθε εχθρός.<br />Του φασισμού είστε σεις φοβέρα,<br />σαν ακουστεί μες στον αγέρα<br />"Λόρδος Μπάϋρον", λόχος των Σπουδαστών<br /><br /><span style="font-style:italic;">(Το τραγούδι έγινε από τους ίδιους του μαχητές του "Λόχου Μπάϋρον" όταν πια είχαν γίνει πασίγνωστοι με την ηρωική τους δράση κατά τη διάρκεια των μαχών του Δεκέμβρη στα Εξάρχεια)</span>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-37929908759043780862009-03-09T11:46:00.003+00:002009-03-09T11:49:54.648+00:00Η μεταξική δικτατορία και οι αγώνες των κομμουνιστών<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwCE2XuRNHaM-9ogxH0XdmO9CIA95Q6B-I8yqq-EmMxF23GKdO84I-2dzVVTdaQvCaEywZQSMtZq9mJ7AKo34wRHl9KO9pdgAKssBMxGv69Jj4Nz4mxK8IAIcE-Dux7_9_PszCj7Ltjpk/s1600-h/22222222222222.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 376px; height: 291px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwCE2XuRNHaM-9ogxH0XdmO9CIA95Q6B-I8yqq-EmMxF23GKdO84I-2dzVVTdaQvCaEywZQSMtZq9mJ7AKo34wRHl9KO9pdgAKssBMxGv69Jj4Nz4mxK8IAIcE-Dux7_9_PszCj7Ltjpk/s400/22222222222222.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5311153620030732882" border="0" /></a>
<br /><div style="text-align: justify;"><meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Croula%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:none; mso-layout-grid-align:none; text-autospace:none; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:716.65pt 951.1pt; margin:72.0pt 80.65pt 18.0pt 72.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} @page Section2 {size:716.65pt 951.1pt; margin:72.0pt 80.65pt 18.0pt 72.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section2 {page:Section2;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]--> </div><div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:";font-size:10;" ></span><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ<span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p></o:p>Από τις αρχές του 1935 η κρίση ξετυλίγεται στην πολιτική σκηνή της χώρας. Πρώτα η μοναρχική παλινόρθωση του 1935 που δεν μπόρεσε να σταθεροποιήσει το πολιτικό σκηνικό και οι εκλογές του Γενάρη του 1936 που δεν μπόρεσαν να αναδείξουν σταθερή κυβέρνηση, διαμόρφωσαν ένα ασταθές πολιτικό σκηνικό. Αυτό δεν θα μπορούσε εύκολα να ξεπεραστεί πολιτικά, στο βαθμό που το παλλαϊκό μέτωπο (ΚΚΕ) με τις 15 έδρες που διέθετε δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να αποτελέσει το ρυθμιστή της κατάστασης. Οι προσπάθειες προσέγγισης του Παλλαϊκού Μετώπου και Φιλελεύθερων (το λεγόμενο σύμφωνο Σοφούλη- Σκλάβαινα) προσέκρουσαν όχι μόνο στη στάση των άλλων αστικών <span style=""> </span>κομμάτων αλλά και του στρατιωτικού κατεστημένου, το οποίο δεν θα ανέχονταν κυβέρνηση βενιζελικών που θα στηρίζονταν υπό μια έννοια και με την ψήφο του Παλλαϊκού Μετώπου. Αυτό ακριβώς εκφράζει και η ανάθεση του υπουργείου στρατιωτικών στο Μεταξά. Εδώ βέβαια θα πρέπει να τονισθεί ότι τα αστικά κόμματα επικρότησαν την ανάθέση αυτής της στρατηγικής σημασίας θέσης, πλην του ΚΚΕ.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">
<br />Η πολιτική κρίση συνεχίζεται και η «πολιτική ακυβερνησία» αποτελεί το άλλοθι για την αντιδραστική κυρίαρχη τάξη να προωθήσει τα σχέδια της. Η κοινή γνώμη γίνεται προσπάθεια να προετοιμαστεί για τη στρατιωτική λύση, στο βαθμό που τα μεγάλα κόμματα συγκρούονται, αποδυναμώνοντας τον «κοινοβουλευτικό» προσανατολισμό της χώρας. Κάτω από αυτό το βάρος, στις 27 Απριλίου του 1936, η Βουλή με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές, χορήγησε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά. Οι πιο μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης οδηγούν πλέον τα πράγματα. Η Βουλή υιοθετεί το Γ' ψήφισμα το 1936 «αυτοκτονώντας» πολιτικά διότι διέκοπτε τις εργασίες της ως το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, παρέχοντας ταυτόχρονα στην εκτελεστική εξουσία μεγάλες νομοθετικές αρμοδιότητες. Έτσι εγκαθιδρύθηκε στη χώρα ένα ιδιότυπο καθεστώς μέχρι τις 4 Αυγούστου του 1936.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Το βράδυ αυτής της ημέρας ο Μεταξάς με την κάλυψη των ανακτόρων, συγκάλεσε υπουργικό Συμβούλιο και ζήτησε από τους υπουργούς του να υπογράψουν δυο διατάγματα όπου με το πρώτο αναστέλλονταν βασικά άρθρα του Συντάγματος και με το δεύτερο διαλύονταν η Βουλή. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού αποτέλεσε το πολιτικό άλλοθι της δικτατορίας που εξαπέλυσε ωστόσο μεγάλο κυνηγητό όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά και κάθε άλλης προοδευτικής φωνής. Η μοναρχοφασιστική δικτατορία επιβλήθηκε από τη ντόπια και ξένη πλουτοκρατική ολιγαρχία. Η ιμπεριαλιστική Αγγλία είχε την περίοδο αυτή τον πρώτο λόγο της ελληνικής υποθέσεως και βοήθησε το μοναρχοφασιστικό καθεστώς. Θα πρέπει να τονιστεί ότι και τα αστικά κόμματα τον πρώτο καιρό ουσιαστικά δεν αντέδρασαν. Το Δεκέμβρη του '36το ΚΚΕ απευθύνει αντιδικτατατορική αντιφασιστική έκκληση και στις αρχές του 1937, οι πρώτες αντιδράσεις του αστικού πολιτικού κόσμου. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, για να διατηρηθεί στην εξουσία, προσπάθησε να διαμορφώσει ένα κοινωνικό προφίλ.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">ΕΘΝΟΚΑΠΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη νεολαία δημιουργώντας τη φασιστική ΕΟΝ, το κυριότερο όμως, άπλωσε από άκρη σε άκρη στη χώρα την τρομοκρατία. Ξεκινώντας από το κάψιμο των βιβλίων και τις αυθαίρετες συλλήψεις, φτάνουμε στα συστηματικά βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τη φάλαγγα, τη γάτα, τον πάγο και το ρετσινόλαδο.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Ο υπουργός Ασφαλείας Μανιαδάκης διακήρυττε κυνικά την αυθαιρεσία. Σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της δικτατορίας, γύρω στις 100.000 άνθρωποι περνάνε από τα κολαστήρια των Επιτροπών ασφαλείας (και τις ταράτσες της Γενικής και Ειδικής Ασφάλειας, ενώ πάνω από 10 έμειναν νεκροί στα χέρια τους). Απαγορεύτηκαν όλες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Διορίστηκαν διοικήσεις αρεστές στο καθεστώς.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Η ΓΣΕΕ διαλύθηκε και στη θέση της ήρθε η Εθνική Συνομοσπονδία με γραμματέα τον ίδιο τον υπουργό Εργασίας. Παράλληλα διαμορφώνονται ένας πατριδοκάπηλος εθνικισμός στηριγμένος στη «μεγάλη ιδέα» που το φασιστικό καθεστώς επιδιώκει να αποτελέσει την ιδεολογική του κάλυψη. Εξάλλου τα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης παρείχαν αρκετές «προτάσεις» για τις πολιτικές και οργανωτικές επιλογές του Μεταξά: Έτσι η αντικομμουνιστική σταυροφορία του καθεστώτος αποτέλεσε μια στέρεη πολιτική βάση για το καθεστώς, η οποία συσπείρωσε όχι μόνο τους στενούς οπαδούς του Μεταξά αλλά και πολλούς από τον αστικό πολιτικό κόσμο.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Η Αντίσταση στη δικτατορία υπήρξε στην αρχή σποραδική και άκαρπη. Το 1938 εντείνονται, οι από κοινού προσπάθειες των αστών <span style=""> </span>πολιτικών ενάντια στο καθεστώς αλλά και μέσα στο στρατό έγιναν απόπειρες ενάντια του, οι οποίες αποκαλύφθηκαν και οι υπεύθυνοι εντοπίσθηκαν.</span></p><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">ΤΟ ΚΚΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Πολύ πριν από την επιβολή της δικτατορίας, το ΚΚΕ στη γραμμή της έκκλησης της Ε.Ε. της κομμουνιστικής διεθνούς του 1931 και της 6ης ολομέλειας του 1934, σημείωσε σοβαρή ανάπτυξη και πλάτυνε σημαντικά την επιρροή του στον εργαζόμενο λαό. Όμως πολλά λάθη και αδυναμίες παραμένουν.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Με την επιβολή του μοναρχοφασισμού, το κόμμα δέχτηκε σοβαρά και εκτεταμένα χτυπήματα. Στις 18/9 συλλαμβάνεται ο Ν. Ζαχαριάδης, γραμματέας του κόμματος, ο Δ. Γληνός βουλευτής του ΚΚΕ. Χίλια μέλη του κόμματος βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν κυρίως στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Μολονότι η αριστερά ήταν εκείνη που προσπάθησε να αντιτάξει τη μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη αντίσταση, το κόμμα είχε υποστεί ισχυρό πλήγμα. </span>Μεταξάς και <span style="" lang="EL">Μανιαδάκης</span><span lang="EL"> </span>εξαπέλυσαν ενάντια στους κομμουνιστές αφηνιασμένη τρομοκρατία.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">
<br /></p><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΜΑΝΙΑΑΑΚΗ<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Χρησιμοποιώντας την άτιμη μέθοδο της απόσπασης «δηλώσεων μετάνοιας» και «ομολογιών» θέλησαν να χτυπήσουν ηθικά και πολιτικά το ΚΚΕ μπροστά στο λαό, να του λερώσουν το επαναστατικό πρόσωπο, να το εμφανίσουν σαν ένα κόμμα λιπόψυχων συμβιβασμένων και συνθηκολόγων, να σπείρουν την χαφιεδοφοβία και το πνεύμα υποταγής στις μάζες. Όμως απέτυχαν οικτρά στην βασική τους επιδίωξη. Η μάζα των κομμουνιστών στάθηκε παλικαρίσια. Στις 30.7.38 ο γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος. υποκύπτει από τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε. Η Κέρκυρα, η Ακροναυπλία, η Ανάφη, ο Αη Στράτης, η Φολέγανδρος, με τις χιλιάδες των κρατουμένων, έγιναν για το λαό σύμβολα αντίστασης στη μοναρχοφασιστική δικτατορία.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Στα κολαστήρια αυτά ατσαλώθηκαν τα παλιά και τα νέα μέλη του ΚΚΕ που αποτέλεσαν τον μετέπειτα βασικό πυρήνα της Εθνικής Αντίστασης. Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες που παρουσίαζε στη Γενική πολιτική δουλειά, το ΚΚΕ μπόρεσε όταν εκδηλώθηκε η επίθεση της φασιστικής Ιταλίας τον Οκτώβρη του 1940, να υιοθετήσει τη σωστή θέση.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Στην κατοπινή περίοδο, στις συνθήκες της κατοχής, χάρη στη σωστή γραμμή, τους αγώνες και τις θυσίες των κομμουνιστών, θα αχτινοβολήσει με λάμψη που φωτίζει ως τις μέρες μας η μεγάλη εποποιία της Αντίστασης.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Είναι προφανές ότι η μεταξική δικτατορία αντικειμενικά μετέτρεψε τη χώρα σε στρατηγικό στήριγμα του φασισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλαξε ο ρόλος των Εγγλέζων στη χώρα.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Οι διακηρύξεις του καθεστώτος περί «εξολοθρεύσεως του κομμουνισμού» και περί «εκμηδενίσεως της πάλης των τάξεων»... απέβησαν άκαρπες.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Κι αν σήμερα το κοντόχοντρο ανθρωπάκι με τα γυαλιά φαντάζει γελοίο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κρίνεται απαραίτητη η εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτή την περίοδο.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: right;" class="MsoNormal">Γιάννης Μακρίδης</p><p style="text-align: right;" class="MsoNormal">(Από το "Λαϊκό Δρόμο" 11/10/2003)
<br /><o:p></o:p></p> ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-59950906617050448062008-12-05T14:05:00.004+00:002008-12-05T14:15:20.986+00:00Θ. Χαταζής: Ο μεγάλος Δεκέμβρης 1944<meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Croula%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:EL;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: center;" align="center"><b style=""><span lang="EL" style="font-size:18;">Θ. Χατζή: Η ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ</span></b></p><p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: center;" align="center"><b style=""><span lang="EL" style="font-size:18;">Τόμος Δ’ Κεφάλαιο Δέκατο Έβδομο<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: center;" align="center"><b style=""><span lang="EL" style="font-size:18;">Ο μεγάλος Δεκέμβρης 1944<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm;"><span lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Το κύριο πρόβλημα κάθε επανάστασης είναι το πρόβλημα της εξουσίας.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Το πρόβλημα αυτό η λαϊκή επανάσταση στην Ελλάδα μπορούσε και έπρεπε να το λύσει στις 12 με 18 του Οκτώβρη, όταν η λαϊκή επανάσταση με όργανά της τη Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, τη Λαϊκή Δικαιοσύνη και την Εθνική Πολιτοφυλακή, στηριγμένη στον ΕΛΑΣ, τον μοναδικό εθνικό και συμμαχικό στρατό που υπήρχε στην Ελλάδα, προχωρούσε στην ολοκλήρωσή της. Δεν το έλυσε. Σταμάτησε μπροστά στις πόρτες της Αθήνας.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Τρομακτικό λάθος, με μοιραίες συνέπειες. Ήταν αποτέλεσμα της πλάνης της ηγεσίας για ομαλό πέρασμα από την κατοχή στην ελευθερία (σε συνεργασία με το παλιό κατεστημένο της ξεπεσμένης αστικής τάξης) και της αυταπάτης για το «συμμαχικό» ρόλο των Άγγλων. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, με μια ιδιόμορφη δυαδική εξουσία: Η μία, η λαοκρατική, που κυριαρχούσε σ’ όλη την Ελλάδα, και η άλλη, η κυρίαρχη στο παρελθόν και τώρα, ανύπαρκτη σε δύναμη και κύρος, αστική εξουσία, που ασφυκτιούσε μέσα σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα στο κέντρο της πρωτεύουσας.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Η ύπαρξη δυό εξουσιών σε μια χώρα σημαίνει πως η επανάσταση δεν τελείωσε. Η σύγκρουση για την επικράτηση της μιάς από τις δυό εξουσίες σ’ όλη την επικράτεια είναι αναπόφευκτη. Αυτό είχε κατανοηθεί και συνειδητοποιηθεί από το ντόπιο και ξένο αντιλαϊκό στρατόπεδο, που συστηματικά και επίμονα προωθούσε το σχέδιο εξόντωσης της λαοκρατικής εξουσίας, με εισαγωγή της αντεπανάστασης. Με μόνιμο και αμετακίνητο το στόχο του, επωφελούνταν από την επανάπαυση και τις αυταπάτες της ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, κέρδιζε θέσεις, συγκέντρωνε βρετανικές δυνάμεις, που φέρναν και τους πραιτοριανούς τους, ενθάρρυνε τις ντόπιες εθνοπροδοτικές και φασιστικές ένοπλες δυνάμεις σε προκλήσεις, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να αφοπλίσει το λαϊκό κίνημα. Προχωρούσε χωρίς ταλαντεύσεις και δισταγμούς προς την κορυφαία πράξη της επιχείρησης «Μάννα», που προέβλεπε πρωταρχικά την κυριαρχία στο χώρο της πρωτεύουσας και την επέκταση, σε συνέχεια, της καπιταλιστικής εξουσίας σ’ όλη τη χώρα.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Ο λαός, που έβλεπε τις προετοιμασίες των εχθρών του, θεωρούσε τον ΕΛΑΣ μοναδική εγγύηση για τη λευτεριά του, την ανεξαρτησία του και τη διατήρηση των επαναστατικών κατακτήσεών του.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Δεν συμφωνεί με την ηγεσία του που διαπραγματεύονταν τον αφοπλισμό του κινήματος. Αγωνιά, προσπαθεί να αντιδράσει. Αλλά το κύρος και η δύναμη επιβολής της ηγεσίας ήταν απροσπέλαστα. Ταλαντεύεται η ίδια και μεταδίνει την ταλάντευσή της και στις μάζες, που τις αποκοιμίζει, τις αφοπλίζει ιδεολογικά και τις αποπροσανατολίζει. Έτσι όταν οι Άγγλοι, –περνώντας πάνω από το κεφάλι της λεγόμενης ελληνικής κυβέρνησης–αποφάσισαν να βάλουν ωμά στο ΕΑΜ-ΕΛΑ το δίλημμα: ή παραδίνεις τα όπλα και διαλύεις τον ΕΛΑΣ εθελοντικά ή σας αφοπλίζουμε με τη δύναμη των όπλων μας και σας διαλύουμε, η ηγεσία του ΚΚΕ-ΕΑΜ βρέθηκε απροετοίμαστη. Αποφασίζει να αντιδράσει, και να μη δεχτεί τον μονόπλευρο αφοπλισμό του λαού, χωρίς όμως να έχει συνειδητοποιήσει ότι τα όπλα θα έλυναν το πρόβλημα της εξουσίας.</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-size:100%;">Φτάσαμε στην κρίσιμη στιγμή: Η σύγκρουση, που τόσο συστηματικά και επίμονα προετοιμαζόταν από τους Άγγλους έγινε αναπόφευκτη. Οι εχθροί του λαού είχαν κάνει την επιλογή τους, είχαν διαλέξει τον τόπο και το χώρο για την πολεμική τους εξόρμηση, είχαν διατάξει τις στρατιωτικές τους δυνάμεις και είχαν «το δάκτυλό τους στη σκανδάλη». Η στιγμή ήταν η πιο κατάλληλη: Στο στρατόπεδο του λαού επικρατούσαν στον ανώτατο βαθμό σύγχυση, αυταπάτες, συναισθηματισμοί και «πολιτική σκοπιμότητας».</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin: 6pt 0cm; text-align: justify;"><span lang="EL"><span style="font-size:100%;">Έτσι άρχισε η τελευταία φάση της ηρωικής εποποιίας του ελληνικού λαού. Γράφτηκαν νέες λαμπρές σελίδες ηρωισμού και αυταπάρνησης, αλλά ήταν το «κύκνειο άσμα» μιας νικηφόρας Επανάστασης...</span>.</span><span style="font-weight: bold; color: rgb(255, 0, 0);">ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...</span>.</p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-50063698453395037342008-11-23T02:23:00.002+00:002008-11-23T02:26:41.388+00:00Το ιδρυτικό κείμενο της ΕΠΟΝ<div style="text-align: justify;"> <br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >1.</span> Σήμερα 23 Φλεβάρη 1943 συνήλθε στην Αθήνα Πανελλαδική Σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος:<br />α) Οι αντιπροσωπείες εθνικών οργανώσεων Νέων: “Αγροτικής Νεολαίας Ελλάδος”, “Ενιαίας Εθνικοαπελευθερωτικής Εργατοϋπαλληλικής Νεολαίας”, “Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας”, “Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης”, “Θεσσαλικού Ιερού Λόχου”, “Λαϊκής Επαναστατικής Νεολαίας”, “Λεύτερης Νέας”, “Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος”, “Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Πρωτοπορίας Ελλάδος”, “Φιλικής Εταιρέιας Νέων”.<br />β) Αντιπροσωπεία του ΕΑΜΝ Μακεδονίας, Πελοποννήσου και τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜΝ.<br />γ) Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των φίλων της νέας γενιάς.<br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >2.</span> Η σύσκεψη συνήλθε με την πρωτοβουλία της ΚΕ του ΕΑΜΝ και με σκοπό ίδρυσης Ενιαίας Πανελλαδικής οργάνωσης της νέας γενιάς. Η σύσκεψη ομόφωνα απεφάσισε την ίδρυση της ενιαίας οργάνωσης με τον τίτλο Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) και με έδρα την Αθήνα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >3.</span> Η ίδρυση της ΕΠΟΝ πραγματοποιείται με την διάλυση και συγχώνευση όλων των οργανώσεων που υπογράφουν αυτό το ιδρυτικό. Με την υπογραφή αυτού του ιδρυτικού, όλες οι παραπάνω οργανώσεις παύουν να υφίστανται και αυτόματα οι δυνάμεις, τα τεχνικά, οικονομικά κλπ. μέσα περνούν στην ΕΠΟΝ. Αυτός ο όρος αφορά και την ΚΕ του ΕΑΜΝ και τις ιδιαίτερες δυνάμεις του που είναι συγκροτημένες σε ομάδες του.<br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >4.</span> Η Πανελλαδική σύσκεψη απεφάσισε ομόφωνα την εκλογή προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου και του έδωσε την εντολή να διευθύνει την ΕΠΟΝ ώσπου να συνέλθει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟν που θα εκλέξει το νόμιμο συμβούλιο. Ως την σύγκληση συνδιάσκεψης ή συνεδρίου το προσωρινό Κεντρικό Συμβούλιο θα διευθύνει την ΕΠΟΝ.<br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >5.</span> Η Πανελλαδική σύσκεψη εκλέγει 3μελή επιτροπή επεξεργασίας καταστατικού της ΕΠΟΝ. Το κατασταικό αμέσως μετά την έγκριση του απ’ το Προεδρείο του Προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου μπαίνει σε εφαρμογή. Η τελική έγκριση του καταστατικού θα γίνει από την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟΝ.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">6.</span></span> Οι βασικοί σκοποί που πρέπει να περιέχονται στο καταστατικό της ΕΠΟΝ είναι:<br />α) Η εθνική απελευθέρωση με βάση την ακεραιότητα της Ελλάδας.<br />β) Η εξόντωση του φασισνού τώρα και στο μέλλον, και με οποιανδήποτε μορφή και αν παρουσιαστεί. αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας έτσι που όλες οι εξουσίες να απορρέουν από την κυρίαρχη θέληση του λαού και της νέας γενιάς.<br />γ) Η καταπολέμηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων και η υπεράσπιση της ειρήνης με βάση την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών και της αδερφικής συνεργασίας όλων των λαών και των νεολαιών και ειδικά της Βαλκανικής.<br />δ) Η υπεράσπιση των οικονομικών, πολιτικών, εκπολιτιστικών και μορφωτικών δικαιωμάτων και επιδιώξεων της νέας γενιάς. Γενικά πρέπει να καθορίζεται στο καταστατικό ότι η ΕΠΟΝ είναι οργάνωση εθνικοαπελευθερωτική, αντιφασιστική-προοδευτική, αντιπολεμική-φιλειρηνική.<br />ε) Αποφασίζεται η έκδοση δημοσιογραφικού κεντρικού οργάνου με τίτλο “Νέα Γενιά”.<br />στ) Η Πανελαδική σύσκεψη αποφασίζει και αναθέτει στο Προσωρινό Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ να κάνει διαπραγματευσεις με κάθε εθνική οργάνωση νέων που δεν θάχει προσχωρήσει στην ΕΠΟΝ με σκοπό να προσχωρήσει. Βάση για διαπραγματεύσεις και για προσχώρηση στην ΕΠΟΝ, είναι οι αρχές που περιέχει το καταστατικό της.<br />ζ) Η Πανελλαδική σύσκεψη αποφασίζει την προσχώρση της ΕΠΟΝ στο ΕΑΜ σαν εκπρόσωπο της νέας γενιάς, με συμμετοχή αντιπροσώπου της στην ΚΕ του ΕΑΜ. Αθήναι 23 Φλεβάρη 1943 Ακολουθοούν οι υπογραφές των αντιπροσώπων<br /><br /><span style="font-style: italic;">(Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης, Τόμος Πρωτος, σελ.514-516)<br />Από το <a href="http://keimenaantistasis.wordpress.com/2008/10/26/idrytiko-epon/#more-313">keimena antistasis.wordpress.com</a></span> </div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-37022995229409056622007-06-06T20:26:00.000+00:002007-06-06T20:39:03.758+00:00Σημάδια από τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα του 2007<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivHwwqXOQRLLgNZIxBkmieAxOBMPeO8RBNn5v7sN5iN6I5rPPEYoI5CeB86-UPZui3nF8iSfv2gLt3cF5-okrvi4Ay_gIIUN-_8LeM7DbeNDTdlGASdsAw6zL__H8CvovU56FcHqs7yyk/s1600-h/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7%CF%82.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivHwwqXOQRLLgNZIxBkmieAxOBMPeO8RBNn5v7sN5iN6I5rPPEYoI5CeB86-UPZui3nF8iSfv2gLt3cF5-okrvi4Ay_gIIUN-_8LeM7DbeNDTdlGASdsAw6zL__H8CvovU56FcHqs7yyk/s400/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7%CF%82.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5073053555485967394" border="0" /></a><br />Από το "<a href="http://valiacaldadog.blogspot.com/">Σκύλο της Βάλια Κάλντα</a>" πήρα μια σειρά φωτογραφιών <span style="font-size:130%;"><a style="font-weight: bold;" href="http://valiacaldadog.blogspot.com/2007/03/2007.html">(1)</a></span> και <span style="font-size:130%;"><a style="font-weight: bold;" href="http://valiacaldadog.blogspot.com/2007/03/blog-post_8579.html">(2)</a></span> με σημάδια από τις μάχες του Δεκέμβρη στα κτίρια των Προσφυγικών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και στον Πύργο του Αιγινήτειου. Ευχαριστώ πολύ......<br />Ενδεικτικά μια φωτογραφία για τις υπόλοιπες κοιτάξτε τα link <span style="font-size:85%;">(Αν κάνετε κλικ επάνω τους μεγαλώνουν)</span>......ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-12682201329916747252007-04-06T20:45:00.000+00:002007-04-06T20:46:43.985+00:00Από τις "Ανατολικές συνοικίες το Δεκέμβρη του 1944"<p style="text-align: right;" class="MsoNormal"><b style=""><span lang="EL">...έκδοση της 6<sup>ης</sup> αχτίδας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, 1945<o:p></o:p></span></b></p><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style=""><span lang="EL"><o:p></o:p></span></b><span lang="EL">«... Στις 4 μ.μ. μπαίνουν στη μάχη και τα αεροπλάνα. Από 50 μέτρα πυροβολούν όλους τους δρόμους και τα χτίρια. Έλπιζαν μ’ αυτό να τσακίσουν το ηθικό του ΕΛΑΣ που δε διέθετε κανένα μέσο άμυνας αλλά έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η υπεροχή των μέσων που διαθέτει ο εχθρός ερεθίζει το φιλότιμο των ελασιτών. Οι κάνες των πολυβόλων ανάβουν, οι χειροβομβίδες πέφτουν βροχή ... Από μακριά φτάνει το μουγκρητό μιας άλλης μάχης. Οι Ριμινίτες έχουν εξαπολύσει επίθεση ενάντια στην Καισαριανή.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL">Από το πρωί αρχίζει η γενική έφοδος ενάντια στο Στάλινγκραντ του αγώνα ... Τα κανόνια της ξηράς και των τανκς ξερνάνε φωτιά και ατσάλι απάνω στις παράγκες, τ’ αεροπλάνα πολυβολούν και βομβαρδίζουν αδιάκριτα. Τα πολυβόλα και οι όλμοι θερίζουν όλους τους δρόμους. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ανθρώπινα όντα μπορούν ν’ αντέξουν σ’ αυτή την κόλαση. Όλη η συνοικία έχει σκεπαστεί με καπνούς και φλόγες ...</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL">Οι κάτοικοι των Κουπονιών και του Ζωγράφου παρακολουθούν με αγωνία τη μάχη. Κανείς δεν πιστεύει πως η Καισαριανή θα μπορούσε ν’ αντέξει στον κατακλυσμό της φωτιάς. Το βράδυ κοπάζει το μουγκρητό και πέφτει βαριά ησυχία. «Η Καισαριανή μας έπεσε» σκέφτονται όλοι τους. Ξάφνου τη σιωπή της νύχτας σχίζει μια βουή που έρχεται από μακριά ... Από την Καισαριανή φτάνουν κωδονοκρουσίες, ζητωκραυγές, αντάρτικα τραγούδια. Όλος ο λαός στους δρόμους βροντοφωνάζει την απόφαση του να συνεχίσει τον αγώνα ...</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="EL">Το θαύμα είχε γίνει. Η λογική και οι στρατιωτικοί κανόνες πήγαν περίπατο κι αναμετρήθηκαν σε μια γιγάντια μάχη ο λαός με τους εχθρούς του. Εκείνο το ιστορικό βράδυ και τις μέρες που το ακολούθησαν κάθε άντρας, γέρος, γριά, παιδάκι ήτανε ελασίτης. Όσοι είχαν ντουφέκι πολέμησαν μ’ εκείνο. Όσοι δεν είχαν πολέμησαν με τα νύχια, με τις πέτρες, με τα τραγούδια....».</span></p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-40232871684686596632007-04-06T20:18:00.000+00:002007-04-06T20:20:03.102+00:00Από το ημερολόγιο ενός φοιτητή, μαχητή του "Λόρδου Μπάιρον"<p class="MsoNormal" style="text-align: right; font-style: italic;"><span style="font-size: 14pt;" lang="EL">Δελτίο Α/συνέχεια φ. 43 (30/11/1994)</span></p><b style=""><span style="font-size: 14pt;" lang="EL"><o:p></o:p></span></b><b style=""><span lang="EL">28 του Δεκέμβρη<o:p></o:p></span></b> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Πέρασε κι η χθεσινή με καινούργιες νίκες. Ο καιρός έχει χειροτερέψει. Απ’ το πρωί βρέχει. Η ομίχλη κάνει πιο τσουχτερό το κρύο και πέρα τα βουνά της Πάρνηθας και της Πεντέλης έχουν ασπρίσει. Σήμερα αναγκαστήκαμε ν’ αλλάξουμε σπίτι, γιατί εχτές όλη την ημέρα μας χτυπούσαν από το Λυκαβηττό. Τρεις όλμοι σκάσαμε μπροστά στο λόχο μας. Ο ένας έξυσε το μπαλκόνι και έπεσε στην πόρτα που βρισκόταν ο σκοπός. Τούκοψε το δεξί του πόδι πάνω απ’ το γόνατο. Μια κοπέλα πήρε τη θέση του στο πόστο και περιμέναμε να σκοτεινιάσει. Σαν έπαψε το ντουφεκίδι γλιστρήσαμε μεσ’ στο σκοτάδι κι αλλάξαμε σπίτι. Βρισκόμαστε τώρα στα Εξάρχεια.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL"><o:p></o:p></span><b style=""><span lang="EL">31 του Δεκέμβρη<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><!--[if !supportLists]--></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><span lang="EL">ένα χουνί ακούστηκε από κάτου.</span><span lang="EL"><span style="">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 7pt; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;"> </span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL">Στρατιώται του ΕΛΑΣ παραδοθείται. Ειν’ άσκοπο να συνεχίσετε τον αγώνα. Εγγυόμαστε για τη ζωή σας.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Κι εμείς απαντήσαμε:</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="EL"><span style="">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 7pt; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;"> </span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL">Δεν είμαστε στρατιώτες. Είμαστε φοιτητές π’ αφήσαμε τα βιβλία κι ήρθαμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του λαού μας. Οι αγωνιστές του λαού ποτές δεν παραδίνονται.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Και ξανά το χουνί από κάτω:</span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-left: 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span lang="EL"><span style="">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 7pt; line-height: normal; font-size-adjust: none; font-stretch: normal;"> </span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL">Μισή ώρα προθεσμία έχετε. Σκεφθείτε εάν θέλετε να βγείτε ζωντανοί από δω μέσα.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Μα καμιά απάντηση δεν τους ήρθε.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Με το ρολόι στο χέρι περιμέναμε. Μπήκε ανάμεσά μας μια παγερή σιωπή και μας βαραίνει στα στήθια. Τα μάτια όμως δείχνουν πως δεν φοβούνται.<br />....<br />Και τότε ακούστηκε το τραγούδι. Το άρχισε η Ελένη και το τελειώσαμε με τις αντρίκιες μας φωνές: «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά...».</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Σταματούν οι σιδερένιες μηχανές σα νάχουν ανθρώπινη καρδιά και σα να νιώθουν. Ξανά μας μιλά το χουνί, μα πνίγεται<span style=""> </span>φωνή του. Στάθηκε ο ήλιος από ψηλά να μας κοιτάζει. Το βράδυ θάχει να πει τόσα πολλά στ’ αστέρια. – Εκεί σε μια γωνιά της γης, οι άνθρωποι σηκώθηκαν πιο πάνω κι απ’ τη Μοίρα. Πολεμούν και πεθαίνουν τραγουδώντας.</span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL">Περνά η ώρα και ξαναρχίζει το κανονίδι. Γκρεμίζονται οι τοίχοι και πρώτη που φεύγει από κοντά μας είναι η Ελένη. Της πήρε ένα βλήμα το δεξί χέρι μαζί με τον ώμο. Έπειτα από λίγο χτυπιέται κι ο Ερρίκος στο στήθος. Μα το είπαμε: θα πεθάνουμε ως τον τελευταίο.<br />...<br />Όλη τη μέρα τα Εξάρχεια είναι πνιγμένα στον καπνό της μάχης. Κρατούμε το σπίτι ως το βασίλεμα του ήλιου. Ακούμε σε λίγο τις αλυσίδες των τανκς που φεύγουν. Είχαμε νικήσει. Οχτώ σκοτωμένοι ανάμεσά μας. Η κοπέλα που χτες παραμιλούσε στον ύπνο της δεν θα φοβάται πια τους Νάνους. Έπεσε σ’ έναν ύπνο γλυκό, αιώνιο, με το τραγούδι στα χείλη».<o:p></o:p></span></p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-38274799279939852982007-04-03T19:38:00.000+00:002007-04-03T19:40:50.214+00:00Μετά το Δεκέμβρη. Η τρομοκρατία στα χρόνια 1945 -46<div style="text-align: right;">Εφημερίδα Αριστερά! φ.66 (2/12/2000)<br />Χριστίνα Μπάρτσα<br /><span style="font-weight: bold;"></span></div> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style=""><span lang="EL"><o:p></o:p></span></b><span lang="EL">Η περίοδος 1945-46 είναι η τραγικότερη ίσως σελίδα στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Είναι η περίοδος που ένα από τα σημαντικότερα, μαζικότερα και καλύτερα οργανωμένα αντιστασιακά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Ευρώπης συνθηκολόγησε ουσιαστικά άνευ όρων, αφοπλίστηκε μόνο του και παρέδωσε ανυπεράσπιστα τα καλύτερα παιδία του και όλη τη χώρα στο μαχαίρι της αντίδρασης.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Αμέσως μετά την αποχώρηση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα, στήθηκε το σκηνικό των «εγκλημάτων των εαμοκομμουνιστών» για να δικαιολογηθεί η αγγλική επέμβαση και το πογκρόμ που ακολούθησε. Συνεργεία από μαχαιροβγάλτες ξέθαβαν τα πτώματα αγωνιστών που έπεσαν στη μάχη της Αθήνας, αλλά και πολιτών που πέθαναν από φυσικό θάνατο, και αφού τα σκύλευαν και τα παραμόρφωναν φριχτά, τα εξέθεταν σε κοινή θέα παρουσιάζοντάς τα σαν θύματα των κομμουνιστών.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Με βάση αυτή την «πτωματολογία» και πατώντας στο τρίτο άρθρο της συμφωνίας της Βάρκιζας που αμνήστευε τα πολιτικά αδικήματα αλλά εξαιρούσε από την αμνηστία «τα κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας», εξαπολύθηκε ένα πογκρόμ ενάντια σε οποιονδήποτε είχε σχέση με την εθνική αντίσταση. Βάσει αυτού του άρθρου καταδιώχτηκαν πάνω από 80.000 Έλληνες σαν «εκτελεστές της ΟΠΛΑ».</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Δωσίλογοι, Χίτες, ταγματασφαλίτες και κάθε λογής αλήτικα στοιχεία επανδρώνουν τον κρατικό μηχανισμό και οργανώνουν παρακρατικές συμμορίες που οργιάζουν στην ύπαιθρο. Η συμμορία του Μαγγανά στην Πελοπόννησο, του Σούρλα στη Θεσσαλία, του Αντών Τσαούς στη Μακεδονία –όλοι πρώην συνεργάτες των κατακτητών- βασανίζουν, ληστεύουν, δολοφονούν, βιάζουν, καταστρέφουν.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Οι ΕΛΑΣίτες που παρέδιδαν τα όπλα και γύριζαν σπίτι τους έπεφταν στα χέρια των «εθνικοφρόνων» που τους βασάνιζαν τους δολοφονούσαν ή τους οδηγούσαν στη φυλακή. Οι εφημερίδες της εποχής είναι γεμάτες από τη συνηθισμένη τότε είδηση: «Χτες άγνωστοι σκότωσαν ...» Και οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» -που ακόμα κυκλοφορούσε νόμιμα –γεμάτες από καταγγελίες για δολοφονίες, μεσαιωνικά βασανιστήρια, βιασμούς.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">«Αγανακτισμένοι πολίτες» αλωνίζουν στις πόλεις. Επαγγελματίες «συγγενείς» γεμίζουν τις αίθουσες των δικαστηρίων αναγνωρίζοντας στα πρόσωπα των δικαζόμενων αγωνιστών το «δολοφόνο» του δικού τους ανθρώπου. Χιλιάδες καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν για δήθεν φόνους ανύπαρκτων προσώπων ή προσώπων που βρίσκονταν στη ζωή. Το μόνο στοιχείο που αρκούσε για να καταδικαστεί κάποιος ήταν η συμμετοχή του ή η συμπάθειά του προς το ΕΑΜ. Ακόμα και ανήλικα παιδία καταδικάζονταν σε θάνατο. Οι δε δικηγόροι που υπερασπίζονταν τους κρατούμενους είχαν την ίδια τύχη μ’ αυτούς.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Βρετανός ανταποκριτής παρομοιάζει στην εφημερίδα του την Ελλάδα με «τη χιτλερική Γερμανία στις αρχές της». Ακόμα και αστοί πολιτικοί αγανακτούν με την κατάσταση που επικρατεί. Οι Σοφούλης, Πλαστήρας και άλλοι κεντρώοι πολιτικοί σε υπόμνημά τους τον Ιούλη του 1945, δηλαδή 4 μήνες μετά τη Βάρκιζα, καταγγέλλουν την τρομοκρατία που «έχει προσλάβει έντασιν και βιαιότητα καθιστώσαν αφόρητον την ζωήν των μη βασιλοφρόνων πολιτών ... Αι τρομοκρατικαί οργανώσεις της άκρας Δεξιάς ων οποίων αι κυριώτεραι είχον εξοπλισθεί εν μέρει υπό των Γερμανών και παντοιοτρόπως συνηργάσθησαν μετ’ αυτών ... αναφανδόν συμπράττουν με τα όργανα της τάξεως προς τελείαν κάθε δημοκρατικής πνοής κατάπνιξιν». Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης στις 10 Δεκέμβρη 1945: το σύνολο των κρατούμενων στις φυλακές είναι 17.984, εκκρεμούν 18.401 υποθέσεις (λείπουν στοιχεία από 17 περιφέρειες), διώκονται σαν μέλη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ 48.956 (λείπουν στοιχεία από 14 περιφέρειες) και το σύνολο των διωκόμενων υπερβαίνει τις 80.000.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Ο Μ. Κύρκος, εκπρόσωπος του ΕΑΜ, κατήγγειλε στην επιτροπή του ΟΗΕ τα παρακάτω στοιχεία για την τρομοκρατία για το διάστημα από 2 Δεκέμβρη 1945 μέχρι 31 Μάρτη 1946 (δηλαδή λιγότερο από 4 μήνες):1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.631 βασανισμοί, 34.931 συλλήψεις, 18.767 λεηλασίες, 677 καταστροφές γραφείων, 509 απόπειρες φόνου και 165 βιασμοί γυναικών.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Η τρομοκρατία που επικρατεί οδηγεί σε πράξεις αυτοάμυνας και πολλοί διωκόμενοι παίρνουν τα βουνά. Η αυτοάμυνα παίρνει πιο οργανωμένη μορφή μέχρι το χτύπημα στο Λιτόχωρο το Μάρτη του ’46, που θεωρείται και η απαρχή του εμφυλίου, που όμως καθυστέρησε αρκετούς μήνες να οργανωθεί και να διεξαχθεί με ένταση και αποφασιστικότητα από τη μεριά του λαϊκού κινήματος.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Τον Ιούνη του ’46 ψηφίζεται στη Βουλή το Γ’ Ψήφισμα «περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την δημοσίαν τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας», με βάση το οποίο στήθηκαν τα έκτακτα στρατοδικεία που έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα χιλιάδες αγωνιστές.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Την ίδια περίοδο δημιουργείται το κολαστήριο της Μακρονήσου όπου μαρτύρησαν, πέθαναν, τρελάθηκαν χιλιάδες κρατούμενοι. Και όσο γενικεύεται ο εμφύλιος, τόσο εντείνεται η τρομοκρατία και οι διωγμοί.</span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL">Οι προθέσεις του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης να περάσουν δια πυρός και σιδήρου τη χώρα προκειμένου να τσακίσουν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και να ανακόψουν την πορεία για μια λαοκρατούμενη Ελλάδα είχαν φανεί πεντακάθαρα από την περίοδο της Κατοχής. Όμως οι ολιγωρίες, οι ταλαντεύσεις και τα αλλεπάλληλα λάθη της ηγεσίας ευθύνονται για τον αφοπλισμό και την παράδοση του λαού στο τρομοκρατικό όργιο, και για όλη την πορεία και κατάληξη αυτού του μεγαλειώδικου κινήματος.<o:p></o:p></span></p>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-61916802615481436332007-03-31T20:52:00.001+00:002007-03-31T20:53:41.108+00:0031 Μάρτη 1946<div style="text-align: justify;">Σε πρωτοφανείς συνθήκες βίας και νοθείας, συντελέστηκε ένας πρωτοφανής βιασμός της θέλησης του ελληνικού λαού. Στις εκλογές, σε σύνολο εγγεγραμμένων 2.211.791, ψήφισαν 1.106.510. Η αποχή, σύμφωνα με τη γραμμή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, παρά τις αφόρητες πιέσεις, ξεπέρασε το 50%. Ήταν, δε, πολύ μεγαλύτερη, αφού μεγάλος αριθμός δημοκρατικών πολιτών δεν είχαν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους και γιατί πολλοί βασιλόφρονες διπλοψήφισαν. Εντούτοις, η Επιτροπή του ΟΗΕ διακήρυξε κυνικά ότι «το ποσοστό της αποχής της Αριστεράς δεν υπερέβαινε το 9,3%»..! Στις εκλογές, επικράτησαν οι μοναρχικοί του Λαϊκού Κόμματος. Νέα δεινά για το λαό και νέες συμφορές για τον τόπο ξημέρωναν.<br />Την ίδια μέρα, ομάδα «ενόπλων καταδιωκόμενων» αγωνιστών επιτέθηκε κατά του Σταθμού Χωροφυλακής του Λιτόχωρου. Ήταν η πρώτη επίθεση μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, η πρώτη ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς της τρομοκρατίας και τη βίας, η πρώτη προειδοποίηση προς την αντίδραση ότι δεν είναι δυνατό να δολοφονεί ατιμώρητα άοπλους πολίτες, γυναίκες και παιδιά.<br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-59694146003263036832007-03-24T20:35:00.000+00:002007-03-24T20:37:07.634+00:00Γράμμα του Άρη Βελουχιώτη σε όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ (24 Μάρτη 1945)<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">Από το βιβλίο «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα» εκδ. Ελληνικά Γράμματα. σελ.400-404.</span></span><br /><br />Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ<br />Αγαπητοί σύντροφοι,<br />Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω<br />1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.<br />2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.<br />3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.<br />4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή ... τι να πω.<br />Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.<br />5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.<br />6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.<br />7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.<br />8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».<br />9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.<br />10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.<br />11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.<br /><br />Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.<br /><div style="text-align: right;">Εν πορεία 24/3/45<br />Συντροφικά<br />Άρης Βελουχιώτης.<br /></div><br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-56850300705380728212007-03-04T00:26:00.000+00:002007-03-04T00:27:38.951+00:00Ο αγώνας του ΔΣΕ εμπνέει και διδάσκει<div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;">Εφημερίδα «Αριστερά!» φ. 127-128 (6/9/2003)</span><br /></div><div style="text-align: right;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold;">Χριστίνα Μπάρτσα</span></span><br /></div><div style="text-align: center;">Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας τιμά το Δεύτερο Αντάρτικο<br /></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ο αγώνας του ΔΣΕ εμπνέει και διδάσκει</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">για τους τωρινούς και μελλοντικούς αγώνες</span></span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">Στις αρχές του Σεπτέμβρη του 1949 οι τελευταίοι μαχητές του ΔΣΕ εγκαταλείπουν το Γράμμο και παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς. 54 χρόνια μετά, η ιστορία του εμφύλιου παραμένει από τις πλέον διαστρεβλωμένες και αποσιωπημένες περίοδες της ιστορίας του λαϊκού κινήματος της χώρας μας. Η εθνικοφροσύνη γιορτάζει την επέτειο της νίκης της επί των «κουμμονιστοσυμμοριτών» με την καθιερωμένη ετήσια σύναξη κάθε είδους φασιστοειδών στο Γράμμο και το Βίτσι. Για την επίσημη Αριστερά ο εμφύλιος είναι μια «ενοχλητική» ιστορία στην προσπάθειά της να αναδειχτεί σε «εθνική» και «πατριωτική» πολιτική συνιστώσα και για πέντε δεκαετίες υπογράφει «δηλώσεις μετανοίας» είτε σιωπώντας, είτε ρίχνοντας το «ανάθεμα», είτε κρατώντας μια απολογητική στάση. Όσο για το μέσο πολίτη, επικρατεί η άποψη ότι γενικά ο εμφύλιος σαν «αδελφοκτόνος» πόλεμος είναι κακό πράγμα και πρέπει επιτέλους να ξεχαστούν τα «μίση και τα πάθη» του εμφυλίου.</span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ο εμφύλιος ήταν η τρίτη –στη δεκαετία του ’40- ένοπλη επανάσταση του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση και σαν τέτοια πρέπει να έχει την ιστορική θέση που της πρέπει. Όσοι τοποθετούνται από την πλευρά του λαού και παλεύουν για τα λαϊκά συμφέροντα οφείλουν να τιμούν την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, να εμπνέονται, να διδάσκονται και να αντλούν εμπειρία για τους τωρινούς και τους μελλοντικούς αγώνες. Για τους λόγους αυτούς η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας τιμά το δεύτερο αντάρτικο. Η κριτική αποτίμηση της περιόδου ’40-’49, τα συμπεράσματα για τα λάθη και τις αιτίες που οδήγησαν στην ήττα είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος και μόνο.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ένας εμφύλιος δεν είναι εξ ορισμού «κακό πράγμα» γιατί σκοτώνονται «αδέρφια μεταξύ τους». Η «αδελφοσύνη» δεν έχει να κάνει με την κοινή καταγωγή αλλά με την κοινότητα των στόχων και των συμφερόντων. Σ’ έναν εμφύλιο αυτοί που πολεμούν για την απελευθέρωση του λαού και την ανεξαρτησία της χώρας δεν μπορεί να θεωρηθούν αδέρφια μ’ αυτούς που πολεμούν για να διαιωνίζεται η καταπίεση του λαού και η εξάρτηση της χώρας.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ο εμφύλιος δεν ήταν ένα «λάθος». Ήταν η μόνη δυνατότητα απάντησης ενός λαού που είδε τους πόθους του και τα οράματά του να χάνονται, τα καλύτερα παιδιά του να βασανίζονται, να δολοφονούνται και να στήνονται στα στρατοδικεία και στα εκτελεστικά αποσπάσματα, και τον τόπο του να ζει μια νέα κατοχή που κυριαρχούσε η βία και ο τρόμος.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ο ελληνικός λαός που στη συντριπτική του πλειοψηφία συσπειρώθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ στην περίοδο της κατοχής, έκφρασε μέσα από αμέτρητες θυσίες τη θέλησή του να απελευθερώσει τη χώρα και να διαφεντεύει ο ίδιος τον τόπο του χτίζοντας μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Και το ΕΑΜ είχε εκείνη τη δύναμη που θα μπορούσε να επιβάλλει τη λαϊκή κυριαρχία. Η ηγεσία του κινήματος όμως δεν πίστεψε σ’ αυτή τη δυνατότητα, δεν έδειξε εμπιστοσύνη στη δύναμη του κινήματος, ταλαντευόταν ανάμεσα στην ανοιχτή σύγκρουση και την επίτευξη συμφωνιών με τους Εγγλέζους, κι έτσι προχώρησε σε μια σειρά λαθεμένους χειρισμούς και συμφωνίες που οδήγησαν τους υποτελείς των Εγγλέζων στην εξουσία, να προσπαθούν να συντρίψουν με κάθε τρόπο το άοπλο – μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας – εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Μετά τη Βάρκιζα, χιλιάδες είναι οι φυλακισμένοι, οι εξόριστοι, οι εκτελεσμένοι. Παρακρατικές συμμορίες αλωνίζουν στην ύπαιθρο δολοφονώντας, βιάζοντας, καταστρέφοντας, ενώ στις πόλεις καθημερινά είναι τα λιντσαρίσματα αγωνιστών από ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών». Οι καταδιωκόμενοι ξεπερνούν τις 100.000 και για να γλιτώσουν πολλοί παίρνουν τα βουνά σχηματίζοντας ένοπλες ομάδες αυτοάμυνας.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Παρά τη θέληση του λαού να ξαναπάρει τα όπλα και να ολοκληρώσει το έργο που είχε ξεκινήσει το ’41-’44, η ηγεσία του κινήματος εξακολουθούσε να ταλαντεύεται ανάμεσα στην αποφασιστική σύγκρουση και τις προσπάθειες για συμβιβαστική λύση. Παρόλο που το Φλεβάρη του ’46 η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε την «οργάνωση της νέας ένοπλης πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό μηχανισμό», ακολουθώντας μια «βαθμιαία» και «σύμφωνα με τις περιστάσεις» ανάπτυξη του αντάρτικου θεωρώντας την ένοπλη σύγκρουση σαν ένα μέσο πίεσης ώστε να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός με τους Άγγλους και τη ντόπια αντίδραση. Η «βαθμιαία» κι όχι αποφασιστική εξαπόλυση του ένοπλου αγώνα άφησε τα περιθώρια στον αντίπαλο να προετοιμαστεί, να στήσει τα έκτακτα στρατοδικεία, να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις αγωνιστών, να στήσει το κολαστήριο της Μακρονήσου, να εκκενώσει την ύπαιθρο αποκόβοντας το ΔΣΕ από το ζωτικό του χώρο. Έτσι, χιλιάδες αγωνιστές, που αποτελούσαν πολύτιμες εφεδρείες του αντάρτικου, αντί να βγουν στο βουνό παραδόθηκαν στα χέρια του αντιπάλου.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ο ρόλος του ΔΣΕ προσδιορίζεται σαν μέσο πίεσης μέχρι το Σεπτέμβρη του ’47, όπου η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε πως «ο ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί επιβεβλημένη απάντηση στους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους υποταχτικούς τους». Όμως αυτή η αποφασιστική στροφή έγινε όταν ήδη είχαν κριθεί πολλά πράγματα για την έκβαση του αγώνα. Τα πιο έμπειρα και μαχητικά στελέχη του κινήματος είχαν συλληφθεί, γύρω στις 100.000 αγωνιστές βρίσκονταν στις φυλακές και τις εξορίες, τα περάσματα και οι δρόμοι ανεφοδιασμού και επικοινωνίας έκλειναν, τα χωριά άδειαζαν. Παράλληλα, αμερικάνοι ειδικοί – που μετά την αναγγελία του δόγματος Τρούμαν είχαν εκτοπίσει τους Άγγλους ιμπεριαλιστές – παρείχαν κάθε είδους βοήθεια στον κυβερνητικό στρατό, από την εκπαίδευση των αντρών του μέχρι τον εφοδιασμό του με τα πιο σύγχρονα όπλα, και πειραματίζονταν και δοκίμαζαν διάφορες τακτικές αντιμετώπισης ανταρτοπολέμου (με βόμβες ναπάλμ) που εφαρμόστηκαν αργότερα για την αντιμετώπιση άλλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Οι ταλαντεύσεις της καθοδήγησης του ΚΚΕ δεν είναι άσχετες με τη στάση του ΚΚΣΕ και των άλλων ΚΚ. Από τον Ζαχαριάδη και άλλα στελέχη αναφέρεται ότι διάφορες υποδείξεις ή συμβουλές σε συζητήσεις με παράγοντες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επηρέασαν τις αποφάσεις του ΚΚΕ για την πορεία του δεύτερου αντάρτικου. Είναι γεγονός πως απ’ την πλευρά των διάφορων αδελφών κομμάτων δεν επιδείχτηκε μια ουσιαστική διεθνιστική αλληλεγγύη και στήριξη στον αγώνα του ΔΣΕ,. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν αναγνωρίστηκε από κανένα από τα τότε σοσιαλιστικά κράτη. Όμως, οι «υποδείξεις» και οι «συμβουλές» δεν συνιστούν εντολές ή γραμμή, και αν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε προχωρήσει έγκαιρα σε αποφασιστική σύγκρουση δίνοντας όλες τις δυνάμεις γι’ αυτό, η έκβαση του εμφυλίου θα μπορούσε να ήταν διαφορετική.<br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Ο τρίχρονος επαναστατικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού ήταν ένας άνισος αγώνας. Οι μαχητές του ΔΣΕ αριθμητικά πολύ λιγότεροι απ’ τις δυνάμεις του αντιπάλου, χωρίς πυρομαχικά και τεχνικά μέσα, χωρίς εφεδρείες, δείχνοντας μεγάλη παλικαριά και αυτοθυσία, έγραψαν τις ηρωικότερες σελίδες στην ιστορία των αγώνων του λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση.<br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-82804136254337752012007-03-04T00:17:00.000+00:002007-03-04T00:20:45.474+00:00Οι μεγάλες κινητοιήσεις του ΕΑΜ τον καιρό της Κατοχής<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;">Εφημερίδα «Αριστερά!» φ. 156 (2/10/2004)</span><br /></div><br /><span style="font-style: italic;">Με αφορμή την επέτειο από την ίδρυση του ΕΑΜ αναδημοσιεύουμε από το <span style="font-weight: bold;">Λαϊκό Δρόμο</span> του Σεπτέμβρη του ’75 ένα κείμενο για τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις της Κατοχής.</span><br /><br />Από την πρώτη στιγμή της χιτλεροφασιστικής κατοχής στη χώρα μας, ο λαός όρθωσε με αποφασιστικότητα το ανάστημά του ενάντια στους επιδρομείς. Η μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων σε ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο, που είχε αρχίσει πριν ακόμα τη βασιλομεταξική δικτατορία με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, ολοκληρώθηκε με την ίδρυση, πέντε μόλις μήνες μετά την κατάληψη της χώρας μας, του ΕΑΜ, που αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα που μετέτρεψε ταχύτατα την αντίθεση του λαού στους κατακτητές σ’ ένα οργανωμένο, ισχυρό, ένοπλο επαναστατικό κίνημα.<br />Ο ελληνικός λαός συσπειρώθηκε σφιχτά στις γραμμές του ΕΑΜ κι έτσι οργανωμένος ανέτρεψε, το ένα ύστερα απ’ τ’ άλλο, όλα τα εμπόδια, όλα τα φράγματα της τρομοκρατίας και της βίας που έστησαν στο δρόμο του οι κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αντιπαλεύοντάς τους με ανδρεία και θάρρος, με το ντουφέκι στα βουνά και στους κάμπους και με τα γυμνά του στήθη στους δρόμους των μεγάλων πόλεων.<br />Τα φασιστικά πολυβόλα, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, οι φυλακές, τα μπλόκα, η βαρβαρότητα του κατακτητή και των ντόπιων συνεργατών του δεν μπόρεσαν να πνίξουν τη φωνή του λαού. Τη φωνή των εργατών, των αναπήρων, των φοιτητών, των γυναικών και των παιδιών, που έχυναν αφειδώλευτα το αίμα τους στους δρόμους για να κάνουν όλο και πιο κοντινό το γλυκοχάραμα της λευτεριάς στη σκλαβωμένη πατρίδα.<br />Οι πολλές και μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που έγιναν στις μεγάλες πόλεις, κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ και με μπροστάρηδες του κομμουνιστές, με την υψηλή αγωνιστικότητά τους, τον απαράμιλλο ηρωισμό και τις τεράστιες θυσίες τους έγραψαν μια χρυσή σελίδα στο μεγάλο βιβλίο του απελευθερωτικού αγώνα. Οι κινητοποιήσεις αυτές ανέβασαν το φρόνημα του λαού, τόνωσαν το ηθικό του στα πιο μαύρα χρόνια της σκλαβιάς κι ακόμα εξανάγκασαν τον κατακτητή να υποχωρήσει πολλές φορές μπροστά στον οργανωμένο λαό και να εγκαταλείψει τα σχέδιά του.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">25 Μάρτη 1942</span></span><br />Μέσα στο μαύρο φασιστικό σκοτάδι που έζωνε ολόκληρο τον κόσμο, όταν τη χώρα μας την «έσκιαζε η φοβέρα και την πλάκωνε η σκλαβιά», μέσα στις συνθήκες της πιο άγριας, βάρβαρης κι αιματηρής τρομοκρατίας, ο αδούλωτος λαός της Αθήνας τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του γιορτάζοντας την εθνική μας γιορτή, υμνώντας το σηκωμό του ’21 για να σαλπίσει τον καινούριο σηκωμό. Εργαζόμενοι, φοιτητές κι ανάπηροι παίρνουν μαχητικά μέρος στις διαδηλώσεις που οργάνωσε το ΕΑΜ με την ευκαιρία της 25ης του Μάρτη. Οι διαδηλωτές συγκρούονται με τους Ιταλούς, αλλά κατορθώνουν να στεφανώσουν το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, τους Φιλικούς στην πλατεία Κολωνακίου και τον ανδριάντα του Ρήγα στο Πανεπιστήμιο. Είναι η πρώτη μεγάλη κινητοποίηση που ταράζει την «ησυχία» της «νέας» φασιστικής «τάξης». Το εναρκτήριο σάλπισμα στο μεγαλειώδη αγώνα που ακολουθεί.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Η πανυπαλληλική απεργία του ‘42</span></span><br />Στις 14 του Απρίλη, ημέρα Τρίτη, ξεσπάει απεργία των Τριατατικών (εταιρεία Τηλεφωνίας, Τηλεγραφίας και Ταυδρομείων) της Αθήνας που αστραπιαία αγκαλιάζει τους εργαζόμενους του κλάδου σε όλη την Ελλάδα. Στην αρχή τα αιτήματα ήταν οικονομικά. Αμέσως όμως κυκλοφορεί προκήρυξη που καλεί τους εργαζόμενους να συνεχίσουν τον αγώνα «για το ψωμί και τη λευτεριά». Το Σάββατο 18 Απρίλη η απεργία επεκτείνεται και σε άλλους κλάδους και μετατρέπεται σε πανυπαλληλική, που καθοδηγείται από την Κεντρική Πανυπαλληλική Επιτροπή, συνδικαλιστικό εθνικοαπελευθερωτικό όργανο που μετέχει στο ΕΑΜ. Πάνω από 50.000 υπάλληλοι παίρνουν μέρος στην απεργία. Η τρομοκρατία των Τσολάκογλου και Γκοτζαμάνη αποδείχνεται ανίσχυρη να λυγίσει την αγωνιστικότητά τους. Το προσωπικό τού Εθνικού Τυπογραφείου αρνείται να τυπώσει νόμο που προβλέπει τη θανατική ποινή για το αδίκημα της απεργίας. Η απεργία λήγει στις 21 Απρίλη με πλήρη νίκη των απεργών. Οι απολυθέντες επανήλθαν όλοι στις θέσεις τους, οι κρατούμενοι απεργοί απελευθερώθηκαν, οι εκκρεμείς δίκες στα στρατοδικεία σταμάτησαν. Επίσης κέρδισαν και σοβαρά οικονομικά οφέλη, αυξήσεις μισθών, επιδόματα κλπ. Μπροστά στην αλύγιστη στάση των απεργών η προδοτική κυβέρνηση υποχώρησε.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Συσσίτια – Κάτω η τρομοκρατία</span></span><br />Στις 22 του Δεκέμβρη πάνω από 40.000 εργάτες απεργούν στην Αθήνα και στον Πειραιά. Ταυτόχρονα απεργούν οι υπάλληλοι, οι φοιτητές και οι μαθητές.<br />Την ίδια μέρα δεκάδες χιλιάδες εργάτες, υπάλληλοι, νοικοκυρές, ανάπηροι, φοιτητές και μαθητές, με πλακάτ και πανό που έγραφαν: «Θέλουμε ψωμί και συσσίτια», «Κάτω η τρομοκρατία», «Λευτεριά στους κρατούμενους» κλπ, πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας και κατευθύνθηκαν προς το υπουργείο Εργασίας. Η πρώτη σύγκρουση έγινε, πριν φτάσει ο κόσμος στο υπουργείο, με μια ομάδα οργάνων της Γενικής Ασφάλειας. Η φρουρά του υπουργείου γρήγορα υποχώρησε μπροστά στον όγκο της διαδήλωσης και στη μαχητικότητα του λαού. Οι λαϊκές επιτροπές έγινα δεκτές από τους αρμόδιους, οι οποίοι επιχείρησαν να τις απειλήσουν. Τότε, μεγάλες ομάδες λαού κατέλαβαν το υπουργείο μέσα σε λίγα λεπτά. Στο μεταξύ κατέφθασαν καμιόνια με Γερμανοϊταλούς και επιτέθηκαν στο λαό που διαδήλωνε. Οι διαδηλωτές αμύνονταν χρησιμοποιώντας τούβλα και πέτρες. Η πάλη ήταν άνιση. Ο κύριος όγκος της διαδήλωσης υποχωρεί προς τις παρόδους της οδού Τοσίτσα.<br />Εκεί πέφτει ο πρώτος νεκρός διαδηλωτής από τις φασιστικές σφαίρες, ο κομμουνιστής νεολαίος φοιτητής Μήτσος Κωσταντινίδης, μέλος της ΟΚΝΕ. Ένας άλλος φοιτητής θα πεθάνει αργότερα υποκύπτοντας στα τραύματά του.<br />Παρόλη την τρομοκρατία που εξαπολύθηκε, η διαδήλωση συνεχίζεται μέχρι το απόγευμα και τερματίζεται με νίκη, αφού τα αιτήματα των απεργών γίνονται δεκτά.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ενάντια στην επιστράτευση</span></span><br />Στις αρχές του Φλεβάρη δημοσιεύεται διάταγμα πολιτικής επιστράτευσης περί «υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού». Ετοιμάζεται η κοινοποίησή του στις Νομαρχίες. Στη Θεσσαλονίκη αρχίζει ήδη η εφαρμογή του σε έργα οδοποιίας. Το ΕΑΜ χτυπάει συναγερμό.<br />Στις 24 Φλεβάρη με την απεργία των εργατουπαλλήλων, φοιτητών και μαθητών, πάνω από 100.000 λαού διαδηλώνουν στο Σύνταγμα, στην Ομόνοια, στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Με επίθεση μπαίνουν στο υπουργείο εργασίας, καίνε μέρος από τα αρχεία του και παίρνουν τα τρόφιμα που οι δοσίλογοι συγκέντρωναν στα υπόγειά του. Δίνουν πολλές μάχες με τους Ιταλούς κατακτητές όπου σκοτώνονται και τραυματίζονται πολλοί. Πετυχαίνουν την αναβολή της επιστράτευσης και αύξηση των μισθών. Όμως, οι Γερμανοί επιμένουν.<br />Στις 5 του Μάρτη οι εργαζόμενοι της Αθήνας και Πειραιά κατεβαίνουν σε γενική απεργία. Ξεσπάει η λαϊκή θύελλα που θα ματαιώσει οριστικά τα σχέδια της επιστράτευσης και θα πετύχει οι Έλληνες να μην έχουν δώσει ούτε έναν εργάτη, ούτε ένα στρατιώτη στα χέρια του Χίτλερ.<br />Πάνω από 200.000 λαού, από τις πιο μακρινές συνοικίες ορμούν προς το κέντρο. Οι δρόμοι γεμίζουν πλακάτ: «Κάτω η επιστράτευση», «Ζήτω το ΕΑΜ», «Θάνατος στο Λογοθετόπουλο και στους άλλους φασίστες». Γύρω από το Σύνταγμα και την Ομόνοια οι συμπλοκές με τους κατακτητές και τους Έλληνες προδότες εξελίσσονται σε πραγματικές μάχες. Τανκς και πολυβόλα ρίχνουν στα τυφλά ενάντια στον ξεσηκωμένο λαό. Ο λαϊκός χείμαρρος στρέφεται προς το υπουργείο εργασίας, σαρώνει την πάνοπλη φρουρά του, αφοπλίζει πολλούς χωροφύλακες και «παίρνει» το υπουργείο. Εκεί, καίει τους καταλόγους της επιστράτευσης. Πάνω από 10 νεκροί και 100 τραυματίες είναι ο απολογισμός της μάχης. Όμως, ο λαός νίκησε. Το ίδιο βράδυ ο Λογοθετόπουλος δηλώνει τη ματαίωση της επιστράτευσης.<br />Εκτός από την Αθήνα οι διαδηλώσεις απλώνονται στη Θεσσαλονίκη, στη Σπάρτη, στην Κόρινθο, στην Καλαμάτα και αλλού.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">25 Μάρτη 1943</span></span><br />300.000 λαού ξεχύνονται στους δρόμους για να γιορτάσουν την εθνική επέτειο. Το ΕΑΜ κάλεσε το λαό της Αθήνας, με χωνιά και προκηρύξεις που είχαν πλημμυρίσει την πόλη, στο γιορτασμό. Οι φασίστες ζώνουν τους δρόμους με πυκνές περιπολίες. Οι χιλιάδες όμως των πατριωτών έδωσαν στην πόλη το δικό τους παλμό. Στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως χιλιάδες λαού γονάτισαν όταν στεφανώνονταν οι ήρωες του ’21. Τότε οι Ιταλοί και τα κτήνη της Ειδικής Ασφάλειας χτύπησαν στο ψαχνό. Οι συγκρούσεις και οι μάχες γενικεύονται. 100 νεκρούς και τραυματίες έδωσε ο λαός της Αθήνας στους δρόμους εκείνη την ημέρα.<br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Όχι η Μακεδονία στους Βούλγαρους</span></span><br />Τα στρατεύματα κατοχής προσπαθώντας να εξοικονομήσουν δυνάμεις για το Ανατολικό Μέτωπο σχεδιάζουν να παραχωρήσουν ολόκληρη τη Μακεδονία στη φασιστική Βουλγαρία. Τότε το ΕΑΜ ξεσηκώνει απ’ άκρη σε άκρη στην Ελλάδα. 50.000 λαού διαδηλώνουν στη Θεσσαλονίκη στις 9 του Ιούλη. Ο Λαγκαδάς, η Κοζάνη, η Βέροια, τα Γιανιτσά, η Αρδαία, η Έδεσσα παίρνουν μέρος στους αγώνες με συλλαλητήρια, απεργίες και κάθε μορφής εκδηλώσεις.<br />Στην Αθήνα δίνεται η μεγάλη μάχη. Από το πρωί της 22 Ιούλη η πόλη ερημώνεται. Όλοι οι εργαζόμενοι απεργούν. Ανήσυχες περιπολίες ζώνουν την Αθήνα. Τανκς και πολυβόλα στήνονται παντού. Κι όταν στις 10 ποτάμια λαού χύνονται στους δρόμους και στις πλατείες της Αθήνας με πλακάτ και σημαίες, ανοίγουν την επίθεση. Με επελάσεις ιππικού, με επιθέσεις τανκς προσπαθούν να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Μια κοπέλα 19 χρονών, η ΕΠΟΝίτισσα Παναγιώτα Σταθοπούλου, βάζει ασπίδα το κορμί της μπρος σε ένα τανκ. Το τανκ βαδίζει κατά πάνω της και την παίρνει κάτω από τις ερπύστριες. Η ΕΠΟΝίτισσα Κούλα Λίλη, συνομήλικη και φίλη της ηρωίδας Σταθοπούλου, βλέποντας μπροστά της τη νεκρή φίλη της, βγάζει το παπούτσι της και αρχίζει να χτυπάει το Γερμανό τακνίστα. Έξι σφαίρες τη βρίσκουν έτσι. Οι δύο νεαρές ηρωίδες είναι οι πρώτοι νεκροί. Θ’ ακολουθήσουν πολλοί άλλοι την ίδια μέρα. Άφθαστες στιγμές ηρωισμού θα ζήσουν οι 300.000 Αθηναίοι που θα κερδίσουν ακόμα μια νίκη. 30 νεκροί και πάνω από 200 τραυματίες θα είναι ο βαρύς απολογισμός. Άλλοι 500 θα συλληφθούν και θα βασανιστούν απάνθρωπα στα μπουντρούμια, μέσα στη λυσσασμένη και μάταιη προσπάθεια του εχθρού να τσακίσει το ρωμαλέο απελευθερωτικό κίνημα του ελληνικού λαού.<br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-12648445167202533962007-02-23T21:03:00.002+00:002009-03-09T11:57:15.922+00:00Ο ύμνος της ΕΠΟΝ<div style="text-align: center;">Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία<br />Το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά,<br />Πετάμε στον αγώνα, στη θυσία<br />Για την Ελλάδα, για τη λευτεριά.<br /><br />Καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα<br />σαν σε χορό βαδίζουν πάντα μπρός,<br />φλόγα, ζωή και θέληση γεμάτα<br />κι είναι το πέρασμά τους όλο φως.<br /><br />Τα νιάτα είμαστε μεις, της γης η ελπίδα,<br />άλλοι του π' αντίκρυ μας θα σταθεί,<br />μελίσσι από τη κάθε μια πατρίδα,<br />κινάμε να λυτρώσουμε τη γη.<br /><br />Για μια ζωή ελεύθερη κι' ωραία,<br />απλώνουμε της νιότης τα φτερά,<br />μια πλάση ονειρευτή, μια πλάση νέα<br />τα μπράτσα μας να χτίσουν τα γερά.<br /><br />Στο φράκτη της σκλαβιάς το πέρασμά μας<br />μια καταλύτρα θάν' νεροσυρμή, το δίκηο,<br />η λευτεριά για σύνθημά μας<br />ποιος θα μας αντικόψει την ορμή;<br /><br />Καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα, κλπ.<br /><br />Των ταπεινών τον πόνο και την θλίψη<br />του σκλάβου τη βαθειά την οιμωγή,<br />από τη γη μας θέλουμε να λείψει<br />για να γένει χιλιόμορφη η ζωή.<br /><br />Καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα, κλπ.<br /></div><br /><br /><span style="font-style:italic;">(Ο ύμνος της ΕΠΟΝ γράφτηκε το '43 σε στίχους Σοφίας Μαυροειδή - Παπαδάκη και μουσική του Αλέκου Ξένου. Αργότερα μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε αλλιώτικα σε κάθε περιοχή. Στην Αθήνα η μουσική ήταν του Φοίβου Ανωγειανάκη)</span>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-55011803911509417372007-02-23T21:01:00.000+00:002007-02-23T21:02:53.686+00:00Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεκίνησε ο αγώνας (και εκτιμήσεις για το σήμερα)<div style="text-align: justify;"><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">Ο δρόμος των λαών</span></span><br /></div><br /><div style="text-align: right;">(Φειδίας Παϊρίδης) Εφημερίδα Αριστερά! Φ. 115 (22/2/2003)<br /></div><br />Ο τίτλος θα μπορούσε να παραπέμπει στο σχολιασμό ενός συνθήματος που ακουγόταν πολύ τις προηγούμενες δεκαετίες και εξακολουθεί να ακούγεται σε συγκεντρώσεις και πορείες. Θα μπορούσε να παραπ’έμπει σε κάποιο ιστορικό άρθρο με αφορμή την επέτειο ίδρυσης της ΕΠΟΝ. Επιλέχτηκε με σκοπό να συγκροτηθούν κάποιες σκέψεις που συνδέουν μια εποχή διαφορετική, αλλά και όμοια, με το σήμερα. Να σκεφτούμε πως μπόρεσε ένας λαός να αντιμετωπίσει το φασισμό, τον πόλεμο και τη Νέα Τάξη και να βγει νικητής.<br /><br />Από πού ξεπήδησε το κίνημα που άλλαξε την ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας; Η εθνική αντίσταση υπήρξε ένα μεγαλειώδες κίνημα που αγκάλιασε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα, το σύνολο της επικράτειας. Επέτρεψε στο λαό να αναπτύξει πρωτοβουλίες και μορφές οργάνωσης, να κινητοποιήσει τα καλύτερα, τα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας. Να γίνει πραγματικά δημιουργός της ιστορίας. Είναι αναγκαίο να δούμε πως αναπτύχθηκε ένα τέτοιο κίνημα. Πολύ περισσότερο που και σήμερα προβάλλεται και απασχολεί το ερώτημα αν μπορούμε να αντιδράσουμε στη Νέα Τάξη που επιβάλει ο Μπους και οι ιμπεριαλιστές γενικότερα.<br /><br />Όσοι νομίζουν πως τα πράγματα εξελίσσονται ευθύγραμμα δεν πρέπει να ξεχνούν πως η Κατοχή διαδέχτηκε τη φασιστική διχτατορία του Μεταξά που είχε διαλύσει κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης. Και που έκανε συστηματική δουλειά εκμαυλισμού του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας για την προσέλκυση της στη φασιστική ιδεολογία. Το καθεστώς του τρόμου και της χαφιεδοκρατίας ήταν δεδομένο παρά τις αντιφασιστικές διαθέσεις του λαού που μπόρεσαν να εκφραστούν με την κήρυξη του πολέμου. Αλλά και μετά τον αντιφασιστικό αγώνα στο μέτωπο, η Κατοχή έφερε τον κόσμο σε μια κατάσταση εξαθλίωσης και όχι μόνο υλικής και σωματικής. Όσοι έχουν γράψει για τα πρώτα χρόνια της κατοχής (Γληνός, Μελετζής, Σαράφης κ.α.) αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση πνευματικού, ηθικού και σωματικού ξεπεσμού στην οποία οδήγησε η πείνα αλλά και η απελπισία, η έλλειψη συλλογικότητας, αλληλεγγύης και μαχητικού πνεύματος.<br /><br />Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονταν και οι οργανωμένες δυνάμεις που αντιπαρατίθονταν στο φασισμό, και ιδιαίτερα το ΚΚΕ, στο οποίο έπεφτε και το κύριο βάρος της οργάνωσης του αγώνα. Οι οργανώσεις διαλυμένες από τη μεταξική διχτατορία, η μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών στις φυλακές και στις εξορίες και το πολιτικό τοπίο πιο μαύρο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Δωσιλογισμός, αναβλητικότητα, άρνηση ανάληψης πρωτοβουλιών, έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του λαού κυριαρχούσαν στον αστικό πολιτικό κόσμο. Αν προστεθεί και η αγγλική πολιτική που καταπολεμούσε κάθε προσπάθεια μαζικής αντίστασης, ακόμα και πληρώνοντας στελέχη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν το λαό μόνο και μόνο για να τα αδρανοποιήσουν, έχουμε μια εικόνα καθόλου «ρόδινη».<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Η οργάνωση του αγώνα</span><br />Πού στηρίχθηκε λοιπόν ο κόσμος για να αρχίσει να ξεδιπλώνει το κίνημα της εθνικής αντίστασης;<br />Καταρχήν υπήρχε το αντιφασιστικό λαϊκό αίσθημα που δεν είχε σβήσει. Υπήρχαν οι «αντικειμενικές» προϋποθέσεις να αναπτυχθεί ένα κίνημα (που όμως δεν ήταν πολύ διαφορετικές από τις «αντικειμενικές» προϋποθέσεις που οδηγούσαν στον ξεπεσμό και στη διάλυση των σωμάτων και των συνειδήσεων). Υπήρχε το διεθνές κίνημα, κομμουνιστές και λαοί σε όλη τη γη που πολεμούσαν τη χιτλερική Νέα Τάξη, και βεβαίως ο αγώνας της Σοβιετικής Ένωσης προς την οποία προσέβλεπαν όλοι για το σταμάτημα της ναζιστικής προέλασης. Πάνω απ’ όλα υπήρχαν οι κομμουνιστές που όλη την προηγούμενη περίοδο είχαν ανδρωθεί μέσα από τους αγώνες για την οργάνωση του λαού και την υπεράσπιση των συμφερόντων του. Μέσα από αυτούς τους αγώνες είχαν δεθεί με τον κόσμο με δεσμούς αίματος, είχαν γίνει πραγματικά «άνθρωποι από άλλη πάστα». Όχι μόνο μαχητικοί αλλά και ικανοί να οργανώνούν, να αναπτύσσουν αγώνες, να προσανατολίζονται πολιτικά, να συσπειρώνουν και να κινητοποιούν.<br />Πάνω σ’ αυτές τις δυνάμεις στηρίχτηκε η προσπάθεια να σηκωθεί ο λαός, να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στο φασισμό και στους ντόπιους συνεργάτες του. Μια προσπάθεια με την οποία δεν μπορεί να «ξεμπερδεύει» κανείς εύκολα, ούτε με απλουστεύσεις, γιατί έχει να διδάξει πολλά και κυρίως το τι σημαίνει να υπάρχει μια γενική γραμμή και πώς μπορεί αυτή να μετατρέπεται σε πολιτική γραμμή και στόχους και να αγκαλιάζει πραγματικά τον κόσμο.<br />Υπήρχε η γενική κατεύθυνση του αντιφασιστικού αγώνα αλλά και η πολιτική γραμμή του λαϊκού πολέμου που είχε «ρίξει» ο Ζαχαριάδης με το γνωστό γράμμα του. Η εφαρμογή αυτής της γραμμής όμως έγινε παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες και τα προβλήματα της εποχής. Πρώτο μέλημα των αγωνιστών ήταν να καταπολεμήσουν τη μοιρολατρία. Να την ξεσκεπάσουν ως λογική και στάση που ευνοούσε τους καταχτητές και δεν επέτρεπε την ανάπτυξη του κινήματος. Προσπάθησαν να πείσουν το λαό πως ο αγώνας είναι αναγκαίος και μπορεί να δώσε αποτέλεσμα για την επιβίωση, τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Έδειξαν όλες τις μορφές που μπορούσε να πάρει ο αγώνας (από το «μη μιλάτε στους καταχτητές» μέχρι τα συνθήματα, την περιφρόνηση στους συνεργάτες των Γερμανών και τον ένοπλο αγώνα) και τη σημασία κάθε πράξης αντίστασης, μικρής ή μεγάλης. Μπήκαν μπροστά και οργάνωσαν όλες αυτές τις μορφές αντίστασης (ένα από τα πρώτα συνθήματα ήταν «Να μη μείνει ούτε ένας Έλληνας ανοργάνωτος, μόνος του, όλοι να οργανωθούν σε σωματεία, επαγγελματικούς συλλόγους, γειτονιές κλπ και φυσικά στο ΕΑΜ και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η πρώτη μεγάλη μάχη που δόθηκε με τους καταχτητές και τους συνεργάτες τους ήταν «η μάχη της πείνας», η προσπάθεια να σωθεί ο λαός από το θάνατο και τον σωματικό και ηθικό ξεπεσμό με συσσίτια κλπ. Και αυτή η μάχη, που δεν ήταν διόλου εύκολη, και χωρίς κόστος, συσπείρωσε τον κόσμο γύρω από το ΕΑΜ, του έδωσε ελπίδα, κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τα όπλα του λαού</span><br />Σ’ αυτόν τον αγώνα ο λαός είχε τρία μεγάλα όπλα, χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί και πολύ περισσότερο να νικήσει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Ενιαίο Μέτωπο και το Λαϊκό Στρατό.<br />Δεν θα μπορούσε να υπάρξει όλο αυτό το κίνημα χωρίς την ύπαρξη και την ακούραστη δράση των κομμουνιστών που «έριξαν» το σύνθημα του αγώνα, πήραν όλες τις πρωτοβουλίες συγκρότησης του Ενιαίου Μετώπου, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα. Με δυό λόγια έδειξαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και έβαλαν ακόμα και τη ζωή τους στην υπηρεσία του, βρέθηκαν δίπλα και μαζί του, τον οργάνωσαν και τον κινητοποίησαν. Δεν θα ήταν δυνατόν να αγκαλιάσει το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού χωρίς την πολιτική του Ενιαίου Μετώπου. Την προσπάθεια δηλαδή να συσπειρωθούν όλες οι πολιτικές και κυρίως οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συσπειρωθούν ενάντια στους καταχτητές. Ο όρος «συναγωνιστής», που εγκαινιάστηκε εκείνη την περίοδο αποτέλεσε τιμητικό τίτλο για «απλούς ανθρώπους», κομμουνιστές, στρατιωτικού μέχρι και κληρικούς, δείχνει με καθαρό τρόπο την προσπάθεια να ενωθεί όλος ο λαός. Δείχνει όμως και το περιεχόμενο της ενότητας που ήταν ο κοινός αγώνας για την απελευθέρωση του λαού και όχι ο αγώνας πολιτικής κυριαρχίας στα πλαίσια του μετώπου. Σ’ αυτό και συνολικά στην ελληνική κοινωνία κυριάρχησε πολιτικά αυτός που έδωσε τις μεγαλύτερες δυνάμεις, που αποτέλεσε την ψυχή και την κινητήρια δύναμη του κοινού αγώνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα.<br />Και τέλος χωρίς τον ΕΛΑΣ, αλλά και τα ένοπλα τμήματα μέσα στις πόλεις, το κίνημα θα βρισκόταν αδύναμο. Δεν θα μπορούσε να δώσει στο φασισμό τα χτυπήματα που έδωσε, να απελευθερώσει τη χώρα από τους καταχτητές, να υπερασπίσει τις καταχτήσεις του. (Είναι άλλης τάξης ζήτημα το τι λάθη έγιναν και δεν μπόρεσε αυτό το κίνημα να πάρει την εξουσία και να ολοκληρώσει την απελευθέρωση του λαού και της χώρας).<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Η ιστορία διδάσκει</span><br />Όλα τα παραπάνω έχουν τίποτα να μας διδάξουν σήμερα; Πάρα πολλά.<br />Πρώτον, πως δεν επιτρέπεται να μας παρασύρει η μοιρολατρία και η επίδειξη δύναμης της καινούργιας Νέας Τάξης και των ισχυρών της γης. Ούτε παντοδύναμοι είναι, όπως θέλουν να παρουσιάζονται, ούτε ανίκητοι. Άρα αγώνας ενάντια στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια και σε όσους την προβάλουν (σοσιαλδημοκρατία, ρεφορμισμός, δυστυχισμένη συνείδηση) προσπαθώντας να την επιβάλουν. Να δειχτεί ότι αυτές οι λογικές και οι πολιτικές υπάρχουν για να καλύψουν την απόφασή τους να μην αναλάβουν τις ευθύνες και τα βάρη του αγώνα ανατροπής της σημερινής κατάστασης. Να προβληθεί η γραμμή της αντίστασης, το δίκαιο κι αναγκαίο της εξέγερσης ενάντια σε ό,τι καταδικάζει τους λαούς σε φτώχεια, εξαθλίωση, υποβάθμιση της ζωής τους σε όλα τα επίπεδα.<br />Δεύτερον, χρειάζεται συστηματική προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος πως μπορεί να αγωνιστεί και ο αγώνας του να έχει αποτελέσματα. Να γίνει συνείδηση, πρώτα στις οργανωμένες δυνάμεις και μετά σε όλον τον κόσμο, πως χωρίς οργάνωση δεν μπορούμε να αντισταθούμε στη νεοταξική βαρβαρότητα και πολύ περισσότερο να αρχίσουμε να κερδίζουμε μικρές και μεγάλες μάχες. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, να δραστηριοποιηθούν ενεργά και να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο όλοι όσοι αντιλαμβάνονται το καθήκον να αρχίσει να ανατρέπεται ο σημερινός συσχετισμός δύναμης. Δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια αν δεν την καταπολεμήσουμε πρώτα μέσα στις γραμμές του κινήματος. Αν δεν δείξουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και δεν πάμε προς αυτόν για να προσπαθήσουμε να τον οργανώσουμε και να κινηθούμε μαζί του. Μέσα από αυτή τη συνεχή προσπάθεια θα αναδειχτούν και οι δυνάμεις που θα μπορούν πραγματικά να αναλάβουν «τις ευθύνες των καιρών», αλλά και οι ικανότητες που είναι αναγκαίες για κάτι τέτοιο.<br />Τρίτον, είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ποιοι είναι πραγματικά αυτοί που θίγονται από την νεοταξική πολιτική και άρα ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να ενωθούν σε κοινωνικό επίπεδο. Αν πράγματι υπάρχει η εκτίμηση, που πολλοί λένε στα λόγια, πως είναι συντριπτική πλειοψηφία του λαού, τότε χρειάζονται πραγματικά πρωτοβουλίες, πολιτικές, συνθήματα και μορφές οργάνωσης και αγώνα που να ενώνουν και όχι να διασπούν τις υπαρκτές δυνάμεις. Το ποιος θα κυριαρχήσει πολιτικά σε ένα πλατύ, μαζικό, αντινεοταξικό, αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα θα κριθεί από το πόσο θα συμβάλει ο καθένας στον προσανατολισμό και στην ανάπτυξή του και όχι από το πόσο θα καταγγείλει όλους τους άλλους. Εκτός αν δεν υπάρχει εκτίμηση πως μπορεί να υπάρξει τέτοιο κίνημα ...<br />Τέλος, γι’ αυτό το μικρό σημείωμα, είναι αναγκαία η ύπαρξη και ανάπτυξη της κομμουνιστικής οργάνωσης αλλά και της κομμουνιστικής αριστεράς σαν εκείνης της οργανωμένης δύναμης που θα παλεύει συνειδητά να ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα καθήκοντα σταθερά και αταλάντευτα. Σαν εκείνης της δύναμης που θα πρωτοστατήσει στην ανάδειξη της προοπτικής ενός άλλου κόσμου και μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση. Μια προοπτικής που ενώ τότε ήταν ξεκάθαρη σήμερα είναι αναγκαίο να ξανατεθεί σαν «εφικτή αναγκαιότητα», σαν όραμα, προβληματισμός, ρεαλιστική ουτοπία. Σαν εκείνης της δύναμης που θα αποδεικνύει με τη γραμμή και τη δράση της την ιδεολογική υπεροχή του επαναστατικού μαρξισμού στις σημερινές συνθήκες. Και εδώ δεν μετράει τι δηλώνει κανείς, αλλά τι προσπαθεί σήμερα να κάνει<br /><br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-70100594899523567832007-02-19T00:40:00.000+00:002007-02-19T00:43:57.433+00:00Χρονολόγιο Οχτώβρης 1940 - Αύγουστος 1941 (Μέχρι την ίδρυση του ΕΑΜ)<div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">28/10</span>: Η φασιστική Ιταλία επιτίθεται απρόκλητα κατά της Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός ξεσηκώνεται για να αποκρούσει τη φασιστική εισβολή. Ο δικτάτορας Μεταξάς απορρίπτει το τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">29/10</span>: Η ομάδα των 600 περίπου κρατουμένων κομμουνιστών στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας, επικεφαλής των οποίων βρίσκονται μέλη της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ στέλνει υπόμνημα στην κυβέρνηση με το οποίο καταδικάζει τη φασιστική επιδρομή και ζητάει να σταλούν όλοι οι κρατούμενοι κομμουνιστές στο μέτωπο για να πολεμήσουν τον εισβολέα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">21/10</span>: Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης απεύθυνε από τα κρατητήρια της Ασφάλειας ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό, που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 2 Νοέμβρη και που καλούσε σε παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στους φασίστες επιδρομείς. Οι ομάδες των εξορίστων και κρατουμένων κομμουνιστών στην Κίμωλο, Φολέγανδρο, Γαύδο, Αίγινα κ.α. πήραν αμέσως θέση κατά της επιδρομής του ιταλικού φασισμού και με αιτήσεις τους ζητούσαν να σταλούν στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους εισβολείς. Στις αιτήσεις αυτές η φασιστική κυβέρνηση Μεταξά απάντησε με κατηγορηματική άρνηση.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">6/11</span>: Η ομάδα των κρατουμένων κομμουνιστών της Ακροναυπλίας υπόβαλε δεύτερο υπόμνημα προς την κυβέρνηση Μεταξά. Με το υπόμνημα αυτό εκδήλωσε την υποστήριξή της προς το γράμμα του Ζαχαριάδη και διατύπωσε πάλι το αίτημα να σταλούν όλοι οι κρατούμενοι στο μέτωπο.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">13/11</span>: Τρίτο υπόμνημα από τους κρατούμενους κομμουνιστές της Ακροναυπλίας με το ίδιο αίτημα, να σταλούν οι κρατούμενοι στο μέτωπο.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">14/11</span>: Ο ελληνικός στρατός πέρασε σε αντεπίθεση σ’ όλο το μέτωπο. Έδιωξε τους Ιταλούς από τα ελληνικά εδάφη και μετέφερε τον πόλεμο στο έδαφος της Αλβανίας, που κατεχόταν από τα ιταλικά στρατεύματα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">18/12</span>: Ο Χίτλερ υπογράφει το σχέδιο Μπαρμπαρόσα για εκστρατεία κατά της Σοβιετικής Ένωσης.<br /></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">1941</span></span><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">29/1</span>: Πεθαίνει ο διχτάτορας Μεταξάς. Σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">6/4</span>: Τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλλουν στο ελληνικό έδαφος από τη Βουλγαρία. Στα οχυρά της ανατολικής Μακεδονίας οι έλληνες στρατιώτες πολέμησαν με ηρωισμό για να αποκρούσουν τον επιδρομές μα κάμφθηκαν σε λίγες μέρες. Ξενόδουλοι και κρυπτοχιτλερικοί στρατηγοί συνθηκολογούν με το γερμανικό στρατό και διευκολύνουν την υποδούλωση της χώρας από τους χιτλεροφασίστες. Η κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου φεύγει στο εξωτερικό. Μέχρι τις 2 του Μάη όλη η ηπειρωτική Ελλάδα έχει καταληφθεί από τα χιτλερικά στρατεύματα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Απρίλης</span>: Η κατάρρευση και η κατοχή βρήκε το ΚΚΕ οργανωτικά χτυπημένο από τον εχθρό και αδύνατο. Ολόκληρη σχεδόν η ηγεσία του και 2.000 περίπου στελέχη και μέλη του κρατούνταν στις φυλακές, στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και στα νησιά εξορίας: 600 περίπου στην Ακροναυπλία, 230 στον Άι-Στράτη, 220 στην Ανάφη, 17 στην Αίγινα, 130 στη Φολέγανδρο περίπου 600 στην Τρίπολη και σε άλλες φυλακές, 30 στη Γαύδο, 36 στην Κίμωλο, 17 στο σανατόριο Αβεστοχωρίου, 10 στην Κέρκυρα και σχεδόν 30 στην Ίο τη Σίφνο, την Πύλο και την Αμοργό.<br />Παρ’ όλα αυτά τα σκληρά χτυπήματα που δέχτηκε από τη φασιστική διχτατορία του Μεταξά, το ΚΚΕ είχε κατορθώσει να διατηρήσει σε ορισμένες περιοχές της χώρας μικρές οργανώσεις, οι οποίες αμέσως μετά την εισβολή των χιτλερικών, άρχισαν να αναδιοργανώνονται και να αναπτύσσονται. Στην Αθήνα δρούσαν μια ανεξάρτητη Κομμουνιστική Οργάνωση με επικεφαλής τον Σπύρο Καλοδίκη, μια ανεξάρτητη κομματική ομάδα και μια ομάδα σπουδαστών που ονομαζόταν «Αλήθεια». Στη Βόρεια Ελλάδα υπήρχε το Ανεξάρτητο Γραφείο Περιοχής Μακεδονίας-Θράκης, που καθοδηγούσε μικρές οργανώσεις στη Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Δράμα και σε άλλα μικρότερα κέντρα. Μεμονωμένες οργανώσεις του Κόμματος και της ΟΚΝΕ είχαν επίσης διατηρηθεί στην Ήπειρο, Θεσσαλία, Στερεά, στην Πελοπόννησο και αλλού.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">8/4</span>: Από το σανατόριο Ασβεστοχωρίου δραπετεύουν 12 στελέχη και μέλη του ΚΚΕ.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">19/4</span>: Σε συνεννόηση με τη χιτλερική Γερμανία, βουλγαρικά φασιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">24/4</span>: Τα χιτλερικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Αρχές Μάη</span>: Στην Αθήνα συγκροτείται η εθνικοαπελευθερωτική ομάδα «Δημοκράτης» που ανέπτυξε δράση κυρίως στους γιατρούς και άλλους διανοούμενους. Δραπετεύουν κατά ομάδες πολλοί κρατούμενοι κομμουνιστές από την Κίμωλο ανάμεσά τους οι Μιλτιάδης Πορφυρογένης και Κώστας Καραγιώργης.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Μέσα Μάη</span>: Αντιπρόσωπος του Γραφείου της Κομματικής Οργάνωσης Μακεδονίας – Θράκης, ήρθς σε επαφή με το συνταγματάρχη Δ. Ψαρρό. Ύστερα από συζήτηση αποφασίστηκε η ίδρυση της εθνικοαπελευθερωτικής οργάνωσης «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Δεύτερο δεκαήμερο Μάη</span>: Δραπετεύουν κρατούμενοι κομμουνιστές και από την Φολέγανδρο (Στέργιος Αναστασιάδης, Νίκος Μανουσάκης, Μανώλης Βιτσαξάκης, Γιάννης Τριανταφύλλου, Ευθύμης Μαριακάκης). Μόλις αποβιβάζονται στο Ηράκλειο πιάστηκαν από την Ασφάλεια και κλείστηκαν στη φυλακή, απ’ όπου διαμαρτύρονταν έντονα και ζητούσαν να αφεθούν ελεύθεροι για να πολεμήσουν τους Γερμανούς που ετοίμαζαν την επιδρομή στην Κρήτη.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">15/5:</span> Η ομάδα «Δημοκράτης» κυκλοφορεί την πρώτη έντυπη προκήρυξή της , με την οποία καλεί τους έλληνες πατριώτες να οργανωθούν και να παλέψουν εναντίον των κατακτητών. Λίγο αργότερα άρχισε και την έκδοση εντύπου με το ίδιο όνομα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">16/5</span>: Δημοσιεύεται άρθρο του Μιλτιάδη Πορφυρογένη μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ στην εφημερίδα του Ηρακλείου «Κρητικά Νέα» με το οποίο καλείται ο κρητικός λαός για την άμυνα της Κρήτης.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">18/5</span>: Από τη Φολέγανδρο δραπετεύουν οι υπόλοιποι 120 περίπου κομμουνιστές. Ανάμεσά τους οι Γ. Ερυθριάδης, Γ. Τρικαλινος και Παντελής Σίμος.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">20/5</span>: Από τα μέλη της οργάνωσης «Ελευθερία» πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη το πρώτο σαμποτάζ.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">20-31/5</span>: Οι χιτλερικοί αποβιβάζουν αεραγήματα στην Κρήτη όπου επί ένα δεκαήμερο διεξάγονται σκληρές μάχες. Για την υπεράσπιση του νησιού πάλεψε σύσσωμος ο λαός με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή. Στα τέλη του Μάη ολόκληρη η Κρήτη έχει καταληφθεί. Τα υπολείμματα των Άγγλων και ο Γλύξμπουργκ με την κυβέρνηση Τσουδερού εγκαταλείπουν την Κρήτη και φεύγουν για την Αίγυπτο.<br />Την ημέρα που άρχισε η μάχη της Κρήτης δραπετεύουν οι υπόλοιποι 36 από τους εξόριστους της Κιμώλου. Ανάμεσά τους οι Πέτρος Ρούσσος, Χρύσα Χατζηβσιλείου, Αύρα Παρτσαλίδου κ.α.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τέλη Μάη</span>: Με την άφιξη στην ουσία των κομμουνιστών που έχουν δραπετεύσει αρχίζει η αναδιοργάνωση του Κόμματος. Διαμορφώνεται προσωρινός κεντρικός καθοδηγητικός πυρήνας του ΚΚΕ από τα μέλη που δραπέτευσαν από την εξορία και από άλλα καθοδηγητικά στελέχη.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">28/5</span>: Με πρωτοβουλία των κομμουνιστών ιδρύεται στην Αθήνα η οργάνωση της Εθνικής Αλληλεγγύης (ΕΑ) που έγινε στα χρόνια της κατοχής μια από τις μαζικότερες εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις που πρόσφερε υπηρεσίες στο λαό.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">30/</span>5: Από τη Γαύδο δραπετεύει ομάδα 7 εξορίστων. Ανάμεσά τους ο Λεωνίδας Στρίγκος και ο Μάρκος Βαφειάδης. Αργότερα δραπετεύει και μια άλλη ομάδα από τη Γαύδο.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ιούνης</span>: Στην ανατολική Μακεδονία, που έχουν καταλάβει οι Βούλγαροι, δημιουργούνται ημιστρατιωτικές πατριωτικές ομάδες με την ονομασία «Ιερός Λόχος». Ανάλογα στην Καρδίτσα οι «Ομάδες εφόδου», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία» και στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο».<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τέλη Ιούνη</span>: Εμφανίζεται στον Όθρυ η πρώτη ένοπλη ομάδα καταδιωκόμενων αγωνιστών. Κυκλοφορεί προκηρύξεις με αντιφασιστικό περιεχόμενο και σύντομα η δύναμή της ξεπερνά τους 45 αγωνιστές.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">1-3/7</span>: 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ στην Αθήνα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">14/7</span>: Η οργάνωση «Ελευθερία» βγάζει στο βουνό Κερδύλια Νιγρίτας την πρώτη ένοπλη ανταρτοομάδα από 60 ένοπλους με την ονομασία «Οδυσσέας Ανδρούτσος»,<br /><br /><span style="font-weight: bold;">16/7</span>: Ιδρύεται το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΜ). Κινητοποιούνται οι Κρητικοί στρατιώτες για να τους επιτραπεί από τις δυνάμεις κατοχής η επάνοδος στο νησί.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τέλη Αυγούστου</span>: Η οργάνωση «Ελευθερία» εμφάνισε στα βουνά Κρούσια Κιλκίς και δεύτερη ανταρτοομάδα.<br /><br /><br /><br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-73632634852236345352007-02-19T00:13:00.000+00:002007-02-19T00:38:48.329+00:00Άρθρο Μιλτιάδη Πορφυρογένη 16/5/1941<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">Το βαρυσήμαντο άρθρο του Μιλτιάδη Πορφυρογέννη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ (1918-55) που δημοσιεύτηκε (16.5.1941) στις εφημερίδες "Εσπερινός Ταχυδρόμος" (Χανίων) και "Κρητικά Νέα" (Ηρακλείου).<br /><br /></span></span>«Ενωμένοι προς τη νίκη<br />Ο Χιτλερισμός, γερμανικός και ιταλικός, αφού στη χώρα του στραγγάλισε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού και τον έριξε σε αφάνταστη δυστυχία και πείνα, ανάλαβε μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση εκστρατεία για να υποδουλώσει ολόκληρο τον κόσμο στο ζυγό της φασιστικής κτηνωδίας και βαρβαρότητας. Η μικρή μας σε έκταση, μα μεγάλη σε ζωή και σε αγώνες για τη λευτεριά χώρα, παραδόθηκε, ηθικά νικήτρια και όχι νικημένη στα χέρια του κατακτητή. Στην Ακρόπολη του Περικλή και της δημοκρατικής Αθήνας, εκεί όπου ακούστηκαν οι συνταρακτικές, και για σήμερα, εκκλήσεις του Δημοσθένη υπέρ της ελευθερίας, σηκώθηκε το σύμβολο της βαρβαρότητας και της δουλείας, ο αγκυλωτός σταυρός.<br />Και μένει η Κρήτη... Το νησί όπου και η κάθε πέτρα έχει κάτι να διηγηθεί για κάποιο αίμα που χύθηκε σε αγώνα για τη λευτεριά, για κάποιον ηρωισμό, που του στάθηκε μάρτυρας. Στην καινούργια αυτή φάση του τιτανίου αγώνα της Ελλάδας μας, όπου η Κρήτη γίνεται ο προμαχώνας της ελευθερίας, καθήκον του κάθε Έλληνα είναι να σταθεί άξιος στρατιώτης του μεγάλου και ιστορικού αυτού αγώνα, που οι συνέπειες του για το μέλλον του ελληνικού λαού θάναι τεράστιες.<br />Το ίδιο καθήκον πέφτει και πάνω στους κομμουνιστές. Είναι τιμή μας, που ο φασισμός μας έχει ανακηρύξει τον υπ' αριθμ. 1 εχθρό του και που έχουμε ανοιχτές ακόμα, τις πληγές, που μας έδωσε. Κι' αν μισήσαμε το φασισμό γιατί οδηγεί την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα χειρότερη από μεσαιωνική, τον μισούμε πιο πολύ τώρα, που η βρωμερή μπότα του πατάει σκληρά πάνω στο ματωμένο, το ρημαγμένο σώμα της πατρίδας μας. Στον αγώνα για την άμυνα της Κρήτης, που είναι αγώνας για την απελευθέρωση της Ελλάδος, οι κομμουνιστές πρέπει νάναι στις πρώτες γραμμές. Δεν υπάρχουν διαφωνίες ή επιφυλάξεις, που να μπορούν να τεθούν πάνω απ' το πρώτο, το κύριο, το μοναδικό, για σήμερα, αυτό καθήκον. Ο καθένας μας πρέπει νάναι ανεπιφύλακτα στο πλευρό της Κυβέρνησης στον αγώνα για την άμυνα της Κρήτης, για το τσάκισμα του Χιτλερισμού, για την απελευθέρωση της Ελλάδας μας. Βλέπουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας για το τσάκισμα του Χιτλερισμού και των πρακτόρων του σαν ένα τεράστιο βήμα προς την κοινωνική χειραφέτηση των εργαζομένων, προς την κοινωνική πρόοδο. Και όταν ο Ελληνικός λαός νικήσει, και θα νικήσει, τότε στους ήρωες του σημερινού αγώνα θα υψώσει ένα μνημείο αθάνατο μέσα στους αιώνες: θάναι το ζωντανό μνημείο μιας Ελλάδας λεύτερης, πραγματικά λεύτερης, ανεξάρτητης, πραγματικά ανεξάρτητης, ευτυχισμένης, πραγματικά ευτυχισμένης.<br />Ας φιλοδοξήσει ο κάθε Έλληνας να βάνει όπου ταχθεί, από ένα λιθαράκι στο μεγάλο αυτό ζωντανό μνημείο. Ας δόση το παν για να γίνει η Κρήτη, η ανίκητη Κρήτη, το γρανιτένιο θεμέλιο, όπου θα σπάσει η Χιτλερική θύελλα και όπου θα οικοδομηθεί αύριο το μεγάλο οικοδόμημα της λεύτερης και ευτυχισμένης Ελλάδας. Απαραίτητη προϋπόθεση για την πραγματοποίηση αυτού του ιερού καθήκοντος, είναι να δημιουργηθεί μια πραγματική εθνική ενότητα από όλους τους Έλληνες, που τίμια και ειλικρινά ήλθαν να συμμετάσχουν στον αγώνα, ανεξάρτητα από καταγωγή ή πολιτικά φρονήματα. Υποχρέωση όλων μας ντόπιων και ξένων είναι να συμβάλλουμε γι' αυτό παραμερίζοντας διαφορές, πικρίες ή μνησικακίες. Ενωμένοι όλοι σε μια τέτοια ιερή ένωση και με τη βοήθεια των μεγάλων Δημοκρατιών της γης θα διατηρήσουμε ακλόνητα την πίστη μας στον τελικό θρίαμβο του δίκαιου και ωραίου αγώνα μας.<br />Ας μην ξεχνούμε πως όλοι οι υπόδουλοι Έλληνες με κρυφά σφιγμένες τις γροθιές και με υγρά από τον πόνο μάτια ατενίζουν σε μας με ελπίδες και με εμπιστοσύνη. Ας γίνουμε άξιοι της εμπιστοσύνης, τους και ας δικαιώσουμε τις ελπίδες τους. Μιλτιάδης<br /><div style="text-align: right;">Πορφυρογέννης Δικηγόρος, πρώην βουλευτής του ΚΚΕ »<br /></div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-72470314764045160992007-02-18T03:10:00.000+00:002007-02-19T00:39:05.022+00:00Ανοιχτό γράμμα των κρατουμένων κομμουνιστών της Ακροναυπλίας<div style="text-align: justify;">Προς τον κ. Υφυπουργόν Δημοσίας Ασφαλείας<br /><div style="text-align: right;">Αθήνας<br /></div>Οι Ιταλοί φασίστες επιδρομείς χωρίς προσχήματα, ξετσίπως και δολοφονικά εξαπόλυσαν τον πόλεμο και τις ορδές του για να εξαφανίσουν την ανεξαρτησίαν της χώρας μας και να υποδουλώσουν τον ελληνικό λαό με τη φωτιά και το σίδερο. Σύσσωμος όμως ξεσηκώνεται ο ελληνικός λαός για να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του και την ύπαρξή του και με την απόφαση να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει.<br />Ο πόλεμος αυτός υπέρ της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας μας, που τον διευθύνει σήμερα η κυβέρνηση Μεταξά, είναι πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός και συγκεντρώνει τις συμπάθειες των εργαζομένων όλου του κόσμου.<br />Σήμερα για τον καθένα που πονάει τον τόπο του, ένα είναι το καθήκον. Να δώσε όλες του τις δυνάμεις, να πολεμήσει με τα νύχια και με τα δόντια για τη συντριβή του φασίστα επιδρομέα, για τη νίκη του ελληνικού λαού.<br />Εμείς έχοντας και την εξουσιοδότηση όλων των κομμουνιστών της Ακροναυπλίας διακηρύττουμε:<br />Υιοθετούμε πλήρως το ανοιχτό γράμμα του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Νίκου Ζαχαριάδη, που δημοσιεύτηκε στον τύπο με ημερομηνία 31 Οκτώβρη και που καλεί τον ελληνικό λαό στην πάλη για την ανεξαρτησία του.<br />Τονίζουμε και πάλι, όπως και με το υπόμνημα μας από τις 29 του Οκτώβρη διακηρύξαμε, ότι είμαστε έτοιμοι να πάρουμε τις θέσεις μας στην πρώτη γραμμή του πυρός, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς καμιά επιφύλαξη, στον υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας αγώνα, που διευθύνει σήμερα η κυβέρνηση Μεταξά, να πολεμήσουμε μέχρι τη νίκη που πρέπει να εξασφαλίσει στον ελληνικό λαό μια Ελλάδα ελεύθερη από κάθε ξενική εξάρτηση, από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση.<br /><div style="text-align: right;">Ναύπλιο 6/11/1940<br />Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ<br />Στέλεχος του ΚΚΕ και πρώην βουλευτής<br />Κ. ΘΕΟΣ<br />Στέλεχος του ΚΚΕ, πρώην βουλευτής<br />Γραμματέας της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας<br /></div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-45811885252681856912007-02-18T02:42:00.000+00:002007-02-19T00:39:29.739+00:00Το 3ο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη<div style="text-align: justify;">Αγαπητοί σύντροφοι,<br />Έχω για σας μια παράκληση. Να τυπώστε, μοιράστε, τοιχοκολλήστε στην Αθήνα – Πειραιά – Θεσσαλονίκη, αν είναι μπορετό σ’ όλη τη χώρα και στο μέτωπο, το παρακάτω γράμμα μου. Κρατάτε ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ και συνεχίστε με πιο μεγάλη ορμή την πολιτική και οργανωτική σας δουλειά. Ζήτω το ΚΚΕ και η Κομμουνιστική Διεθνής.<br /><div style="text-align: right;">Αθήνα, 15 Γενάρη 1945<br /></div><div style="text-align: right;"> Ν. Ζαχαριάδης<br /></div><br /><span style="font-weight: bold;">ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ (ΕΤΚΔ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΚΝΕ (ΕΤΚΔΝ)</span><br />Το γράμμα αυτό το γράφω, γιατί παρουσιάστηκε μια βασική ριζική διαφωνία μου με την Προσωρινή Διοίκηση που παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος του ΚΚΕ από το Σεπτέμβρη του 1940. Είχα δεχτεί την πολιτική μόνο συνεργασία με την Προσωρινή διοίκηση (παρά τους σοβαρούς δισταγμούς μου) γιατί είχα εμπιστευτεί σ’ ένα παλιό σύντροφο να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη χαφιέδικη σφηκοφωλιά του Μάθεση – Παπαγιάννη.<br />Από την πρώτη στιγμή είχα παρατηρήσει σοβαρά λάθη στην πολιτική γραμμή της Προσωρινής διοίκησης, που αυτή παρά τις υποδείξεις μου, αρνήθηκε να τα διορθώσει όπως δε δέχτηκε και άλλες υποδείξεις μου. Η βασική όμως διαφωνία μας, που θα αναφέρω πιο κάτω, με αναγκάζει να μιλήσω ανοιχτά. Το γράμμα μου που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 2 του Νοέμβρη 1940 αποβλέπει στα παρακάτω: 1) Να δώσει έγκυρη ενιαία κατεύθυνση στους κομμουνιστές όλης της χώρας. 2) Να κινητοποιήσει το λαό στην αντιφασιστική εξόρμηση για την εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά. 3) Να αποκαταστήσει στο εσωτερικό τις λαϊκές ελευθερίες, μια λαϊκή αντιπλουτοκρατική πολιτική. 4) Να κάμει τον πόλεμο εθνικό αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό με βασικό και μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της ειρήνης και ουδετερότητάς μας, έξω από το γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θα μπορούσαμε να το επιτύχουμε μόνο μ’ ένα ολόπλευρο προσανατολισμό στην ΕΣΣΔ και με μια πραγματική βαλκανική συνεργασία. Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκαμε το αντίθετο, έκαμε πόλεμο φασιστικό, καταχτητικό πόλεμο. Ενώ, αφού διώξαμε τους Ιταλούς από την Ελλάδα βασική προσπάθειά μας έπρεπε να είναι να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη και δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα που μπορούσε να γίνει με τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ, η μοναρχοφασιστική διχτατορία συνέχισε τον πόλεμο για λογαριασμό όχι του λαού της Ελλάδας μα της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά το διώξιμο δε των ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας τους τόκους των κεφαλαίων που διέθεσε στα 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεωργίου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά. Αφού δε ο Μεταξάς αρνιέται να αποκαταστήσει τις ελευθερίες του λαού, να εξασφαλίσει την ειρήνη της Ελλάδας και κάνει πόλεμο καταχτητικό, ιμπεριαλιστικό, που όλα του τα βάρη τα πληρώνει ο λαός, παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας. Η ανατροπή του είναι το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρον του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου με σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό, αντιπλουτοκρατικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη προσέγγιση προς την ΕΣΣΔ και βαλκανική συνεργασία με βάση την ειρηνική λύση των εσωβαλκανικών διαδορών. Όλες τις απόψεις μου αυτές τις ανέπτυξα σ’ ένα ανοιχτό γράμμα κι ένα σχέδιο απόφασης που στις 21-11-1940 έστειλα στην Προσωρινή Διοίκηση. Αυτή αρνήθηκε να τα δεχτεί και να τα δημοσιεύσει αναπτύσσοντας μια καθαρή σοσιαλπατριωτική επιχειρηματολογία που έχει αυτή τη βάση: Ο πόλεμος της Ελλάδας εναντίον της Ιταλίας στην Αλβανία είναι παρόμοιος με τον πόλεμο της ΕΣΣΔ – Φιλανδίας και ότι ο Μεταξάς είναι ο πρωτεργάτης στον παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα. Η Προσωρινή Διοίκηση θέλει να υποδουλώσει ολοκληρωτικά το ΚΚΕ στη μοναρχοφασιστική διχτατορία αντί να οργανώσει την ανατροπή της. Έτσι η Προσωρινή Διοίκηση και το ανοιχτό γράμμα μου της 2-11-1940 (που ακέραια την ευθύνη του την έχω εγώ μπροστά στο ΚΚΕ και την ΚΔ) το καταντά ένα καθαρό σοσιαλπατριωτικό ντοκουμέντο και πάει να λερώσει την τιμή του ΚΚΕ. Αυτή είναι η διαφωνία μου και η στάση της Προσωρινής Διοίκησης. Έτσι πίσω από τη στάση αυτή καθαρίζει ολότελα και τούτο: ότι η Προσωρινή Διοίκηση είναι δημιούργημα και όργανο του Μανιαδάκη και ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης, Ψηλός, Κατσανέβης, Κάμος, πρόδωσε την εντολή που είχε να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη σπείρα του Μάθεση, πουλήθηκε στη μοναρχοφασιστική δικτατορία.<br />Ύστερα απ’ όλα αυτά η στάση όλων των μελών, στελεχών και οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ μέσα στη χώρα και το μέτωπο πρέπει να είναι αυτή: Ο λαός της Ελλάδας υπερασπίζει στον πόλεμο αυτό μόνο την εθνική του ανεξαρτησία. Είναι ξένος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Αγγλίας – Γερμανίας και Σία. Θέλει χωριστή, έντιμη, άμεση ειρήνη με τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ. Αναγνωρίζει την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού για όλους. Θέλει την ελευθερία του, τη δουλειά του, την επικράτηση της θέλησής του που του πνίγει ο Μεταξάς. Εξωτερική συμμαχία με την ΕΣΣΔ και αληθινή βαλκανική συνεννόηση. Οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέλφια και η συναδέλφωση τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο που κάνουν οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες τους. Για να γίνουν όλα αυτά, λαός και στρατός πρέπει να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική διχτατορία του Μεταξά που είναι ο κύριος και βασικός εχθρός τους και να εγκαθιδρύσουν τη λαϊκή αντιφασιστική κυβέρνηση. Για να μπορεί ένας λαός να κρατεί την εθνική λευτεριά, πρέπει να είναι και εσωτερικά λεύτερος. Λαός εσωτερικά σκλάβος δεν θα ‘ναι άξιος να κρατήσει και την εθνική του ανεξαρτησία και κάθε νίκη του εσωτερικού του τύραννου θα δυναμώνει τη σκλαβιά του.<br />Αυτός είναι σήμερα ο δρόμος του ΚΚΕ. Κάθε μέλος – στέλεχος οργάνωσης αυτή τη γραμμή πρέπει να μπάσει στις μάζες και οργανώνοντας τες γύρω απ’ αυτή να την επιβάλλει νικηφόρα. Ακόμα μη ξεχνάτε ούτε στιγμή τους φυλακισμένους και εξόριστούς μας. Στην Κέρκυρα κάθε στιγμή η ζωή των καλύτερων παιδιών μας, Νεφελούδη, Σιάντου, Παρτσαλίδη και τόσων άλλων, είναι σε άμεσο κίνδυνο από το μαχαίρι του Μεταξά και τις μπότες του Μουσολίνι.<br />Εγώ είμαι γερός και καλά. Όλη μου η σκέψη και η καρδιά μου είναι στο Κόμμα, όπως και η ζωή μου είναι δοσμένη σ’ αυτό.<br /><br />ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ! ΖΗΤΩ Η ΚΔ!<br /><div style="text-align: right;">Αθήνα, κρατητήρια Γενικής Ασφάλειας 15-1-1941<br />Γεια χαρά<br />Νίκος Ζαχαριάδης<br />[«Το ΚΚΕ επίσημα κείμενα» τόμος 5ος, σελ 274]<br /><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;">Σημείωση: Κι αυτό -όπως και το δεύτερο γράμμα του Ζαχαριάδη- έπεσε στα χέρια της Ασφάλειας του Μανιαδάκη και πρωτοδημοσιεύτηκε μεταπολεμικά</span><br /></div></div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-13371906142191133852007-02-18T02:08:00.000+00:002007-02-19T00:39:47.216+00:00Το 2ο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη<div style="text-align: justify;">«Ολόκληρος ο λαός της Ελλάδας ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο λαός εξασφάλισε τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Έξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία-Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική λευτεριά του, σήμερα ένα μονάχα πράγμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα με τούτους τους όρους: 1) Να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 του Οχτώβρη 1940 δίχως καμιά εδαφική – οικονομική – πολιτική ζημιά σε βάρος της Ελλάδας. 2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες απ’ τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας, με βάση τους δύο αυτούς όρους να ζητήσουμε αμέσως απ’ την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Αυτό είναι σήμερα το μοναδικό εθνικολαϊκό συμφέρον. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι μόνο η ΕΣΣΔ σήμερα έσωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας – Τουρκίας.<br /><div style="text-align: right;">26 του Νοέμβρη 1940<br />Νίκος Ζαχαριάδης<br /></div><br />ΥΓ: Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό – αμυντικό – απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δε δουλέψουμε για μια έντιμη ειρήνη ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαρακτήρα του, θα γίνει καταχτητικός και τότε θα έχει αντίθετο το λαό».<br /><div style="text-align: right;">["Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ τόμος 5ος, σελ.273]<br /></div><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;">Παρατήρηση: Στάλθηκε από το Ζαχαριάδη στην Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ που ήταν όργανο της ασφάλειας του Μανιαδάκη. δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά μετά το τέλος του πολέμου στις 9 Μάρτη του 1947</span></span><br /></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-69074011493945150822007-02-17T23:21:00.000+00:002007-02-17T23:22:20.139+00:00Τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ προς τον Σκόμπυ 5-12-1944<div style="text-align: justify;">"Κατόπιν συνεννοήσεως μετά του στρατηγού Ουίλσον (Ιταλία) έδωσα οδηγίες να σας αφήσει όλας τας δυνάμεις, τας οποίας διαθέτετε και να σας σταλούν, ει δυνατόν, ενισχύσεις.<br /><br />Είσθε υπεύθυνος διά την τήρησιν της τάξεως εις Αθήνας και διά την καταστροφήν όλων των ομάδων ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, αι οποίαι πλησιάζουν εις την πόλιν. Δύνασθε να λάβετε όλα τα μέτρα, που θα θεωρήσετε σκόπιμα διά τον έλεγχον των οδών και την παγίδευσιν των ταραξιών. Είναι φυσικόν ο ΕΛΑΣ να προσπαθήσει να παρατάξει γυναικόπαιδα εις τα σημεία όπου θα διεξαχθούν συγκρούσεις. Θα πρέπει να ενεργήσετε με σύνεσιν και να αποφύγετε σφάλματα, αλλά μη διστάσετε να πυροβολήσετε εναντίον παντός ενόπλου, που θα επιχειρεί να επιτεθή κατά των βρετανικών δυνάμεων και κατά των ελληνικών, μετά των οποίων συνεργαζόμεθα. Το καλύτερον, φυσικά, θα ήτο εάν εις το έργον σας είχατε τη συμπαράστασιν μιας κυβερνήσεως και εάν ο Λίπερ έπειθε τον Παπανδρέου να παραμείνει εις τη θέσιν του και να σας βοηθήσει.<br /><br />Ωστόσο, μη διστάσετε να ενεργήσετε ως να ευρίσκεσθε εις μίαν μόλις καταληφθείσα υπό του στρατού πόλιν, όπου έχει εκραγεί επαναστατικόν κίνημα (υπογραμμίσεις Τσόρτσιλ).<br /><br />Εν συνεχεία, με τας ομάδας του ΕΛΑΣ, αι οποίαι πλησιάζουν έξωθεν προς την πόλιν, θα πρέπει να είσθε ασφαλώς εις θέσιν, με τας δυνάμεις που διαθέτετε, να δώσετε εις μερικάς εξ αυτών ένα καλό μάθημα, το οποίον θα παραδειγματίση και τας άλλας. Δύνασθε να βασίζεσθε εις την υποστήριξίν μου διά πάσαν λογικήν και εύστοχον ενέργειαν, την οποίαν εν προκειμένω θα αποφασίσετε. Πρέπει να κρατήσωμεν τας Αθήνας και να επιβληθώμεν (υπογράμμιση Τσόρτσιλ). Εάν τούτο το επιτύχετε χωρίς αιματοχυσίαν, θα είναι κατόρθωμα δι' εσάς, αλλά και με αιματοχυσίαν θα είναι επίσης κατόρθωμα, εάν αυτή είναι απαραίτητος".<br /><br /><div style="text-align: right;">Τσώρτσιλ, Απομνημονεύματα, τ. 6ος, σ. 255</div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4073977502149862599.post-59254629812719685542007-02-17T23:19:00.000+00:002007-02-17T23:21:08.757+00:00Τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ προς τον Βρετανό πρέσβη Ρ. Λίπερ 5-12-1944<div style="text-align: justify;">"Πρέπει να παρακινήσετε τον Παπανδρέου να πράξει το καθήκον του και να τον διαβεβαιώσετε, ότι εις την περίπτωσιν αυτήν θα τον υποστηρίξωμεν μ' όλας τας δυνάμεις. Παρήλθεν πλέον η εποχή καθ' ην μια οιαδήποτε ομάς Ελλήνων πολιτών ηδύνατο να ματαιώνει την εξέγερσιν του όχλου. Η μόνη ελπίς του είναι να εργασθεί μεθ' ημών διά την αποσόβησιν ενδεχομένης συμφοράς...<br /><br />Ανέθεσα το όλον ζήτημα της αμύνης των Αθηνών και τη διατήρηση της εννόμου τάξεως εις τον στρατηγόν Σκόμπι και τον διαβεβαίωσα ότι θα τον ενισχύσωμεν με όσας δυνάμεις χρειάζεται προς τούτο. Τόσον εσείς, όσο και ο Παπανδρέου, πρέπει να συμμορφωθείτε προς τας οδηγίας του, εις ό,τι αφορά τη δημόσιαν τάξιν και την ασφάλειαν. Πρέπει να συνδράμετε τον στρατηγόν Σκόμπι με πάντα δυνατόν τρόπον και να εισηγηθείτε εις αυτόν τη λήψιν παντός μέτρου, το οποίον, κατά τη γνώμην σας, ήθελε καταστήσει το έργον του περισσότερον ευχερές και αποτελεσματικόν".<br /><br /><div style="text-align: right;">Τσόρτσιλ, Απομνημονεύματα, τ. 6ος, σ. 256</div></div>ΟΡΓΗ ΛΑΟΥhttp://www.blogger.com/profile/15508795111740276099noreply@blogger.com0